အမွတ္တရ ကေလးမ်ား(၁)
ခု အသက္ ၆၀၊ ၇၀၊ ၈၀ဘဲရွိရွိ တခ်ိန္ကေတာ့ သူဟာ ငယ္စဥ္ဘ၀ ကေလး ဘ၀ ကုိေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပမည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကေလးမ်ားသည္ ရုိးသားျခင္း၊ ပြင့္လင္းျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္မွဳ မရွိျခင္းတုိ႕တြင္ လူႀကီးမ်ားထက္ သာလြန္သည္မုိ႕လည္းေကာင္း၊ အျပစ္ကင္းစင္မွဳရွိတတ္သည္မုိ႕ လည္းေကာင္း ခ်စ္စဖြယ္ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ဒါေႀကာင့္ အမွတ္ရေသာလွဳပ္ရွားမွဳေလးမ်ားကုိ ဒီမွာ
မွတ္တမ္းတင္လုိက္ရျခင္းပါ။
ပထမဦးဆုံး မွတ္တမ္းမွာေဖၚျပျခင္တာကေတာ့ အ၀င္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
သူငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္က ႏုိင္ငံျခားမွာလာေသာ ႀကစုသီးမုန္႕ေလးမ်ား ေရာင္းခ်ႀကပါသည္။ ႀကစုသီးမ်ားမွာ ထိပ္ႏွစ္ဘက္က ခၽြန္ျပီး အလယ္ကေဖါင္းေနသည့္ အတြက္ ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့ေသာ က်ည္းသားဆံ ႏွင့္တူေနပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ က်ည္းသားရုိက္ကစားနည္း မရွိႀကေတာ့၍ က်ည္းသားဆံ ဟုေျပာ လုိ႕ ငယ္သူမ်ား ရွင္းမည္မဟုတ္ပါ။ အလယ္ကေဖါင္းေဖါင္း၊ ထိပ္ႏွစ္ဖက္က ခၽြန္ခၽြန္ ဟုသာမွတ္ထားလုိက္ပါ။ ဒါကုိ ေရာင္စုံစကၠဴစျဖင့္ လိပ္ပါတ္လိမ္ျပီး တခုႏွင့္ တခု ဆက္ထားသည္ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမုန္႕ကုိ သူကႀကိဳက္သည္။ ဒါေႀကာင့္ ႀကစုသီးပုံ လုပ္ျပခုိင္းလွ်င္ လက္ညုိးႏွင္လက္ခလယ္ကုိ လိမ္ျပီး ျပေလ့ရွိသည္။ လူႀကီးေတြက ဒါကုိသေဘာႀကသျဖင့္
စိန္ဓာတ္ပုံတုိက္မွာပင္ သြားေရာက္ ဓာတ္ပုံရုိက္ မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့ဘူးပါသည္။ ဒီဓာတ္ပုံပါမလာ၍ မေဖၚျပႏုိင္ျခင္းကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းေႀကာင္းေျပာပါရေစ။ သုိ႕ေသာ္ ထုိပုံကုိ အလြမ္းေျပ အျခားပုံတပုံကုိေတာ့ တင္ျပလုိက္ပါမည္။
သူ႕ လက္ကေလးမ်ားကုိႀကည့္ ႀကည့္ပါ။
ေနာင္တေယာက္ ကေတာ့ မႏွင္းကုိေျပာရပါမည္။ အမွတ္တရကေတာ့ယခင္ ေဖၚျပ
ခဲ့ဘူးေသာ မီးေလာင္သည့္ေန႕ ကျဖစ္ပါသည္။ လူႀကီးေတြက သူ႕ကုိ သူ႕ အမရဲ႕ ဂါ၀န္ႀကီး၀တ္ေပးထားပါသည္။ အဲဒီေတာ့ ဂါ၀န္ ေအာက္နားက ေျမႀကီးမွာတရြတ္တုိက္ေပါ့။ ဒါကုိ" ေခြးေခ်းပုံ တုိက္ " ဒီဇုိင္း ဟုေခၚရမည္ပင္။
သူ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဒီလုိပုံ ေပါ့။
" ေခြးေခ်းပုံ တုိက္ " ဒီဇုိင္းက တခ်ိန္တုံးက ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားခဲ့သည္ေပါ့။ ဒီ ဒီဇုိင္း၀တ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ တဦးကုိနမူနာျပပါမည္။ ဒါဆုိ " ေခြးေခ်းပုံ တုိက္ " ဒီဇုိင္း ဆုိတာကုိ အျမင္ရွင္းသြားမွာပါ။
အဲဒီ မီးေလာင္သည့္ေန႕ မီးျငိမ္းျပီး အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာဘဘဦးဘသန္းက ဒါမ်ိဳး၀တ္
ေပးရမလားဆုိျပီးဆူေတာ့သည္။ မေတာ္တဆ တခုတခုႏွင့္ ညိသြားလွ်င္ ကေလး လဲသြားတတ္၊ တခုခု ျဖစ္သြားတတ္သည္ေပါ့။
မႏွင္းျပီးလွ်င္ေတာ့ ကုိတင့္လြင္၊ ကုိေက်ာ္လြင္တုိ႕ႏွင့္ပါတ္သက္ျပီး တခုေျပာရအုံးမည္။ အဲဒီတုံးက ကုိရဲက ပုသိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ပုသိမ္ သုိ႕ အလည္သြားရန္သူတုိ႕ ညီေနာင္ကုိပါ ေခၚျပီး သူ႕မိသားစု ရန္ကုန္ကုိ
ဆင္းလာႀကသည္။ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ လာႀကတာျဖစ္လုိ႕ ရန္ကုန္မွာလည္း တအားပူသည္။ တေန႕ေတာ့ ညေနပုိင္း ေလညွင္းခံ ရန္ ရန္ကုန္ျမစ္ဘက္ကုိ အားလုံးထြက္လာႀကသည္။ လမ္းမေတာ္ဆိပ္ကမ္းေပါ့။ ညေနေစါင္းျဖစ္လုိ႕ ပင္လယ္ေလက ျမစ္ထဲမွာ တျဖဴးျဖဴးတုိက္ေနသည္။ သေဘာၤကပ္ခ်ိန္မဟုတ္လွ်င္ ေဘာ့တံတားကလူရွင္းေနတတ္သလုိပင္လယ္ေလ ေလညွင္းခံလုိ႕ေကာင္းသည္။
ေဘာ့တံတားေပၚမွာ ေလညွင္းခံသူမ်ားႏွင့္ လက္ထြန္ပစ္ ငါးဖမ္းသူမ်ားသာရွိသည္ေပါ့။
လက္ထြန္ပစ္ ငါးဖမ္းသည္ဆုိတာ ငါးမွ်ားျခိတ္မွာအစာတတ္၊ ႀကိဳအရွည္ႀကီးျဖင့္ ေဘာတံတား
ေပၚကေန ေရထဲ ခ် မွ်ားျခင္းကုိေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႕က ေဘာ့အစြန္အဖ်ားမွာထုိင္ျပီး မွ်ားႀကသည္ေပါ့။ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္က ဒါကုိ အရမ္းစိတ္၀င္စားျပီငါးမိပုံကုိ အလြန္ႀကည့္ျခင္ႀကသည္။တေနရာက ငါးမိလုိ႕ ဆြဲတင္ေနျပီဆုိလၽွင္ အဲဒီေနရာကုိ အေျပးသြားႀကည့္
ႀကသည္။ ေဘာ့တံတားေပၚမေျပးနဲ႕ လုိ႕ေျပာမရ။
ရန္ကုန္ျမစ္က ေရအီေနသည့္အခါတြင္သာ ျငိမ္ေနတတ္ျပီးက်န္ ေရတက္ေရက်ခ်ိန္ဆုိ
ေရစီးတအားႀကမ္းသည္။ ေျပးသြားရင္း ေခ်ာ္လဲလုိ႕ျဖစ္ေစ၊ အရွိန္လြန္လုိ႕ျဖစ္ေစ၊ ေရထဲက်သြားလွ်င္ အသက္ရွင္ဘုိ႕ သိတ္မလြယ္ေတာ့။ တျခားေဘာ့ေတြ၊ သေဘာၤေတြေအာက္ ေရာက္သြားမည္။ ကူးဘုိ႕မလြယ္။ ကယ္ဘုိ႕မလြယ္။ ဒါကုိ သူတုိ႕ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ကမသိ။ ငါးမိတာကုိဘဲႀကည့္ျခင္ေနႀကသည္။ ငါးဖမ္းသူေတြ ဟုိတေယာက္ကုိေျပးႀကည့္လုိက္၊ ဒီတေယာက္ကုိေျပးႀကည့္လုိက္ လုပ္ေနတာဆုိေတာ့ သူတုိ႕ကုိအမိအရထိန္းခဲ့ရတာကုိမွတ္မိေနမိသည္ဘယ္လုိထိန္းရလဲ သိလား။ သူတုိ႕ အက်ႌဂုတ္ကေန လက္တဖက္စီျဖင့္ ဆြဲထား
ရသည္ေပါ့။ သူတုိ႕ ေျပးျခင္တုိင္းေျပး မရေအာင္ေပါ့။ သူတုိ႕ကေတာ့ ဒီအရြယ္ထင္ပါရဲ႕။ မွတ္မိႀကေသးလားမသိပါဘူး။
သူတုိ႕ညီအကိုျပီးေတာ့ မခ်ိဳအေႀကာင္းေျပာရအုံးမည္။ သူ႕ အေႀကာင္းကေတာ့ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီး။ ဒါေပမဲ့ တခုဘဲ ေျပာပါမည္။ သူငယ္ငယ္ကရွစ္ႏွစ္၊ ကုိးႏွစ္ေလာက္ဘဲရွိအုံးမည္ထင္ပါသည္။ သူ႕ ကစားနည္းထဲမွာ က, တာလည္းတခုပါသည္။
ေစာင္တထည္ကုိ ခါးမွာပါတ္ျပီး " ေမာင္.. ေမာင္ ဆုိေလ၊ ေတာ္တုိ႕ ကုိက ထီးရုိးေရွ " ဆုိတာ သူ႕ရဲ႕ လက္စြဲ သီခ်င္းပါ။ ညာဘက္လက္ကေလးကုိေျမွာက္...ေျမွာက္ျပီးကေတာ့သည္။ ပါရမီ ကႏုိးထေပးလုိက္သည္ႏွင့္တူပါရဲ႕။ မေကြး တကၠသုိလ္ ေရာက္သည္အထိ ဒီ ပါရမီကပါဆဲ။ တကၠသုိလ္ ဆီမီးခြက္ အကကုိ၀င္ႏြဲလုိက္ေသးသည္။ ဆီမီးခြက္ အက ကုိ အင္တုိက္အားတုိက္ ကပစ္လုိက္ လုိ႕နဲ႕တူပါရဲ့။
ပါရမီေတြက ကုန္သြားျပီး ေနာက္ထပ္ က တာမေတြ႕ေတာ့။ သူ က, တုံးက ဒီအရြယ္ေပါ့။ ဒါ ပုံေျပာျပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္ျပီး ျပန္လာတုံးရုိက္ထားတာ။
မခ်ိဳ ျပီးေတာ့ ေျပာရမည့္သူမွာ မဥမၼာပင္။ သူငယ္ငယ္ေလးကတည္းကပင္ ဉာဏ္ေကာင္း
သည့္သူ။ ရန္ကုန္ကုိ လာတဲ့ တေခါက္ေပါ့။ ဒီတုံးက သူေက်ာင္းပင္မေနေသး။ ဒါေပမဲ့ သူက ဂဏန္းေတြကုိ ဖတ္တတ္ေနသည္။ " ဂဏန္း ပါရမီ" လုိ႕ေျပာရမလားမသိ။ ဒါေႀကာင့္ သခ်ၤာ အဓိက ႏွင့္ ဘြဲ႕ ရခဲ့ျခင္းေပေလာ။ မသိ။
တေန႕။ ေရႊတိဂုံ ဘုရားကအျပန္။ အမွတ္ (၁၂)လုိင္းကားစီးျပီးျပန္တဲ့ေန႕ တုံးကပါ။ ျပဴတင္း
ေပါက္ေဘးမွာ ငါက ေနရာ ရျပီး သူက ငါ့ ေပါင္ေပၚမွာထုိင္လုိက္ခဲ့တာေပါ့။ လမ္းေဘးက ျမင္ရတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ အေသးအႀကီး
အကုန္လုံးကုိဖတ္လုိက္ ေမးလုိက္နဲ႕လုိက္ခဲ့ တာ။ သူဖတ္တာက တုိးတုိးမဟုတ္။ ေဘးက လူေတြအကုန္ႀကားႀကရသည္။
ေက်ာင္းမေနရေသးတဲ့ အရြယ္မွန္းလည္းသိႀကသည္။ ဒီအရြယ္ေလးႏွင့္ စာေတြဖတ္တတ္ေနေတာ့ ကားေပၚပါလူေတြကလည္း စိတ္၀င္တစား သူ႕ကုိႀကည့္ေနႀကတာေပါ့။ သူေျပာေနပုံကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ႀကည့္။
" ဟုိဟာ ဆယ့္ႏွစ္ "
" ဟုတ္တယ္မလား"
"........................"
" ဟုတ္တယ္မလား"
သူ တခြန္းေျပာျပီးတုိင္း " ဟုတ္တယ္မလား " ကေနာက္ကအျမဲပါတယ္။သူေျပာတာမွန္တဲ့ အေႀကာင္း
သက္ေသထူခုိင္းတာေပါ့။ ငါကလည္း သိျခင္တဲ့ ကေလးတေယာက္ကေမးတာကုိ မေျဖဘဲမေနႏုိင္ဘူး။ အျမဲေျဖေတာ့ သူ႕ အေဖကေတာင္
" မင္း အဲဒီလုိေျဖေနရင္ ေမးခြန္းေတြ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး " နဲ႕ ေျပာေသးတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တုံးက သူ ဒီအရြယ္သာသာေလာက္ေနမွာေပါ့။
သူကဉာဏ္ ထက္ေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ေလးတယ္ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သူတုိ႕ နားေဖါက္တဲ့ႏွစ္ကေပါ့။ လူစုံလုိ႕ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ ရေအာင္ ဆုိလုိ႕ တညေနရုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ ရုိက္မယ္လုိ႕ လူစုေတာ့ လူႀကီးေတြလည္း အကုန္စုံျပီ။ ကင္မရာကလည္း အဆင္သင့္။ ေထါင္ထားျပီ။ သူကထြက္မလာေသးဘူး။ ဒီတင္ သူ႕အေဖက" ဥမၼာ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လာခဲ့" ဆုိျပီး
ေအာ္ေတာ့မွ ထြက္လာတယ္။ အဆူခံရေတာ့ ဆူေကာက္ေကာက္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲ ဆူေကာက္ေကာက္ေလးေပါ့။ ခု ဒီပုံကုိ ကုိေမာင္ေမာင္က သူ႕ဘေလာ့မွာ ယူသုံးေတာ့ ဥမၼာ႕ ဆူေကာက္ေကာက္က ျမဲသြားေတာ့ တာေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ တေယာက္က်န္ေသးတယ္။ သူက ကုိေမာင္ေမာင္။ သူငယ္ငယ္တုံးက သူ႕ အေဖနဲ႕တူလုိ႕ ရန္ကုန္ ၂၇လမ္း ဦးခင္ေလး အိမ္သြားရင္ သူ႕ကုိ ဦးေက်ာ္တင့္ေလး၊ ဦးေက်ာ္တင့္ေလးနဲ႕ ေခၚႀကတယ္။
သူစကားေျပာတတ္စ အရြယ္မွာ သူ႕ ကုိ " ေမာင္ေမာင္ ေရ" လုိ႕ ေခၚရင္ သူက အသံ ေလးေလး ႀသႀသ ႀကီးနဲ႕ သံရွည္ဆြဲ ျပီးျပန္ထူးတတ္တယ္။သူထူးပုံကုိ လူႀကီးေတြက သေဘာႀကတယ္။ တေန႕ ဓာတ္ပုံရုိက္ ႀကေတာ့ သူထူးပုံကုိ အမိအရ ရုိက္စမ္းပါလုိ႕ ခုိင္းလုိ႕ေအာက္ပုံကအမိအရ ရုိက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ကဲ ဒီက႑မွာ ဘယ္သူေတြ ပါျခင္ပါေသးလဲ။ ဒီအပါတ္ေတာ့ ေတာ္ ေလာက္ျပီ။
သုစံ
ဇြန္လ၊ ၁၅ရက္၊ ၂၀၁၂ခု
No comments:
Post a Comment