အမွတ္တရ ကေလးမ်ား(၂)
တုိ႕ေနတဲ့ ေဒလီစီးတီးျမိဳ႕က တမ်ိဳးဆန္းသည္။ ေဆာင္းတြင္းဆုိ ႏွင္းမက်၊ ျမဴမရွိ။ အဲမုိးကေတာ့ရြာသည္။ ေျမထဲပင္လယ္ရာသီဥတုမ်ိဳး။ ေႏြဦးေပါက္ နံနက္ ေစာေစာ၊ ည ေနပုိင္း၊ ညပုိင္းေတြဆုိ ျမဴေတြ ေ၀ေနေပါ့။ အေ၀းကုိမျမင္ရ။ ဒီအခ်ိန္ကားေမာင္းျပီဆုိ အလြန္သတိထားေမာင္းရသည္။ ေ၀းေလ အျမင္ ၀ုိးတ၀ါးျဖစ္သြားေလေပါ့။
ဒီလုိဘဲ ဘ၀မွာ ႏွစ္ႀကာရွည္လာေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရသည္မ်ားက မျပတ္သား။ ျမဴဆုိင္းသလုိ၀ုိးတ၀ါးပင္။ ကဲ ဒီေတာ့
ေသခ်ာသူတုိ႕က မွားတာေတြ႕လွ်င္ ၀င္ေျပာႀကပါလုိ႕ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။
ႀကာေတာ့ ႀကာျပီ။ မွတ္မိႀကမွာပါ။ ဇြန္လ သီဟုိဠ္ရွင္ ဘုရားပြဲ ဆုိလွ်င္ အိမ္က အေအးဆုိင္ထြက္ခဲ့ဘူးသည္။ ဒီဆုိင္မွာ ေဒၚေဒၚ၊ ကုိခ်စ္ခုိင္ တုိ႕က ဒိုင္ခံ။ ေဒၚေဒၚပါ ေတာ့ သမီးလည္းပါသည္ေပါ့။ တုိ႕ ကလည္း ဒီပြဲဆုိ ခြင့္ယူျပီးျပန္ႀကတာမ်ားသည္။ ဆုိင္နံမည္က " မလိခ ေအးရိပ္သာ " ပါ။ ညေနဆုိ ဒန္ေပါက္ပါ တြဲ ေရာင္းသည္။အဲဒီအခ်ိန္က ပခုကၠဴျမိဳ႕မွာ ဒန္ေပါက္စားျခင္္လွ်င္ အခ်ိန္မေရြး၀ယ္စားလုိ႕မရ။ အလွဴအတန္း၊ဆြမ္းေႀကြးတုိ႕မွာ ေႀကြးမွသာ စားရသည္။ အခ်ိန္မေရြး ၀ယ္စားလုိ႕ ရသည့္ အခါကား
ဒီဘုရားပြဲ အခ်ိန္အတြင္းမွာသာ။
ေန႕လည္ဆုိလွ်င္ လူလာက်ဲ၍ အားေနႀကသည္။ ဒီအခ်ိန္မွ လြင္မာဦးကုိ သူ႕အေမ အ၀င္းက ထမင္းေႀကြးတတ္သည္။ လြင္မာဦးကား ငယ္စဥ္က အေရာင္ကုိအဓိကထားမွတ္မိေနတတ္သူပါ။အေရာင္ကုိလည္း သတိထားမိတတ္သည္။ ဘယ္အက်ႋက
ဘာအေရာင္၊ ဘယ္ထမီက ဘာအေရာင္ဆုိတာကုိ သူေျပာျပတတ္သည္။ တေန႕ အ၀င္းက ထမင္းေႀကြးေနတုံး သူက သူ႕ အေမကုိ ေမးသည္။ " ေမေမ၀င္ း ဒီအေရာင္ကဘာအေရာင္လဲ။ လြင္မာဦး မသိေသးဘူး " လုိ႕ေမးသည္။ ဒီတုံးက သူ႕ကုိယ္သူ " လြင္မာဦး" ဟု
ေျပာသည္။ ခုလုိ က်ေနာ္ဟု မေျပာေသး။ ဘယ္အခ်ိန္က ေျပာင္းျပီးက်ေနာ္ျဖစ္သြားသည္မသိ။ သူ႕အေမက ပါတိတ္ မရမ္းေရာင္ ကုိ၀တ္ထားတာပါ။ ဒါ မရမ္းေရာင္ ေခၚတယ္ဟု သူ႕ကုိ ေျပာျပေပးရသည္။ ဒီတုံးက သူ႕အရြယ္က ဒီအရြယ္ေပါ့။ ဒါ အေအးဆုိင္ေရွ႕မွာ ကုိခ်စ္ခုိင္ ခ်ီထားျပီးရုိက္ထားတဲ့ပုံပါ။ အမွတ္တရေပါ့။
" Dimple Min " အေႀကာင္းလည္းေျပာရအုံးမည္။ သိႀကပါလား၊ ဘယ္သူလဲဆုိတာ။
မႏွင္း ေမြးျပီဆုိေတာ့ ေဆးရုံကုိ တုိ႕သြားႀကသည္ေပါ့။ ထုံးစံ အတုိင္း ကေလးခန္းကုိ သြားျပီး ခေလးကုိႀကည့္ႀကသည္ေပါ့။ အဓိက ျမင္ရတာက ခေလးရဲ႕ ပါးက ပါးခ်ိဳင့္ေလး။ ထင္ထင္ရွားရွားကုိျမင္ရတာပါ။ ေဆးရုံက ဆင္းလာသည့္တုိင္ ခေလးကုိနံမည္မေပးရေသး။ ပါးခ်ိဳင့္ေလးပါတယ္။ " Dimple Min " လုိ႕ ေပးပါလ ားဟု အႀကံေပးခဲ့ေပမဲ့ လ်စ္လ်ဴရွဳ ခံရျပီးမေပးရေသးမီကပင္ ဒီနံမည္ ႀကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္
သြားသည္။ ေနာက္ " ႏြယ္မာေအာင္ " ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဒီဘေလာ့မွာေတာ့ ကုိယ္ေျပာျခင္တာ၊ ေရးျခင္တာ ေျပာလုိ႕၊ ေရးလုိ႕ရေနေတာ့ "Dimple Min " ဆုိတဲ့နံမည္ ျပန္လည္ ေဖၚျပလုိက္ရျခင္းပါ။ ကဲ...သမီးႏြယ္မာ...ဒီနံမည္ကုိႀကိဳက္ရဲ႕လား။ စာေရးရင္ သမီး ကေလာင္နံမည္ေပါ့ ေနာ္။
သူတႏွစ္မျပည့္ေသးခင္မွာ သူ႕အေမက စာရင္းစစ္ထြက္ရမွာမုိ႕ ခေလးကုိပခုကၠဴပုိ႕ေပးဘုိ႕ ေျပာလာပါတယ္။
ေနာက္မွသူတုိ႕သြားေခၚမယ္ေပါ့။ အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ တုိ႕လည္းသူ႕ကုိ ပခုကၠဴ ေခၚသြားတယ္ေပါ့။ ဒီတုံးက ခေလးက
ေလးဘက္ သြားတုံးရွိေသးတာ။ မတ္တတ္ေတာင္ မရပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ တုိ႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း အေ၀းေျပး ဘတ္ကားနဲ႕ သူ႕ကုိေခၚခဲ့ရတာေပါ့။ ကားက " BM " ေလး။ ေရွ႕ဆုံးခုံနံပါတ္ ၁နဲ႕ ၂ ကုိ၀ယ္ျပီးလုိက္လာတာ။ အဲဒီေနရာက နည္းနည္းက်ယ္တယ္။
တျခားေနရာေတြက က်ပ္ေတာ့ ခေလးမလူးသာမလိမ့္သာ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႕။ ရန္ကုန္က ထြက္လာကတည္းက သူက ဆီးကတအားရႊင္တာ။ ငါ့
ေပါင္ေပၚတင္ျပီးခ်ီလာရတာဆုိေတာ့ ငါ့ လုျံခည္ တထည္လုံးရႊဲေနေတာ့တာေပါ့။ ေဆာင္းတြင္းမဟုတ္လုိ႕ေတာ္ေသးတယ္။ လုံျခည္က
စုိေနေတာ့ ေႏြရဲ႕ အပူ ကုိေတာင္ မွဳ စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ႕ကုိေပါင္ေပၚတင္ထားရေတာ့ အိပ္လုိ႕ ကလည္းမျဖစ္ဘူး။ ရုတ္တရက္ ကားရပ္လုိက္ရင္ ခေလးက ေရွ႕ျပဳတ္ႀကသြားမွာလည္းစုိးရေသးတယ္။
လမ္းမွာ ဧလာျမိဳ႕ ေရာက္ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေလာက္ရွိေနျပီ။ ကားကလဘက္ရည္ဆုိင္ တဆုိင္မွာ၀င္နားတယ္။ တုိ႕လည္းမအိပ္ျခင္ေအာင္ လဘက္ရည္ဆင္းေသာက္ရတာေပါ့။ ခေလးကလည္းတေရးႏုိးေပါ့။ သူ႕ကုိဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚတင္ထုိင္ထားျပီး ဘယ္လက္နဲ႕ထိန္းထား၊ ညာလက္နဲ႕ လဘက္ရည္ေသာက္ေနတုံး ျဗဳံးဆုိ အီးအီးေတြပန္းခ်ပါေရာ။ ညလည္းျဖစ္၊ ဆီးကလည္း ခဏခဏ သြားေနေတာ့ သူ႕ ကုိေဘာင္းဘီ၀တ္ေပးမထားဘူး။ သူ႕အီအီးေတြက တုိ႕ စားပြဲနားမွာ အကြက္လုိက္၊ အပုံလုိက္။ စားေသာက္ဆုိင္
ေရွ႕ဆုိေတာ့ ဆုိင္ကုိလည္း အားနာ၊ တျခားစားတဲ့သူေတြကုိလည္း အားနာေပါ့။ဘယ္လုိ ဒါကုိရွင္းရပါ့မလဲလုိ႕ ေတြးေနတဲ့ခဏမွာဘဲ
တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ မရွိတဲ့ ရွင္းလင္းပုံ ရွင္းလင္းနည္းနဲ႕ ရွင္းျပီးသြားတယ္။ တမီးနစ္ ေတာင္မႀကာဘူးနဲ႕တူတယ္။ ဒါကေတာ့ ဆုိင္ပါတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ ေတြက လာျပီးလ်က္သြားတာ။ ေျပာင္သြားတာဘဲ။ ဒီေတာ့မွ ၁၀တန္းတုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ ဦးႀကင္ဥ ေရးထားတဲ့ " ထန္းတက္သမားကဗ်ာ " ေခါင္းထဲကုိ ေရာက္လာတယ္။" ျပီးလွ်င္ေရမရွာ၊ ေခြးသာေႀကြးေတာ့သည္။ " ဆုိတဲ့အပုိဒ္ေပါ့။ ဒီပုံက ပခုကၠဳေရာက္ျပီး နည္းနည္းႀကာေတာ့မွ ရုိက္ထားတာပါ။
ပုဂံေရာက္လုိ႕ ကၽြန္းေခ်ာင္းကုိ ဇက္နဲ႕ ကူးရတဲ့အခါ ဇက္ေရယဥ္ အေပၚထပ္မွာတထပ္လုံးအႏွံ႕ ေလးဘက္
ေထာက္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ သူ႕ခမ်ာတလမ္းလုံး ေပါင္ေပၚမွာဘဲထုိင္၊ ေပါင္ေပၚမွာဘဲအိပ္
လုိက္ခဲ့ရတာကုိ။ လြပ္လပ္သြားလုိ႕နဲ႕တူပါရဲ႕။
လြပ္လပ္ျခင္းကုိလည္း ဒီကတည္းက ႏွစ္သက္ပုံရပါရဲ႕။ ခုေတာ့ ရြက္လႊင့္ျခင္းႏွင့္ အတူ တကမၻာလုံး သြားေနေလရဲ႕။
ဒီအပါတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါဘဲ။ ေနာက္အပါတ္မွဆက္ႀကတာေပါ့။
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖတ္ျပီး၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြေပးႀကပါအုံး။ အုိင္ဖုန္း နဲ႕ ဆုိ မွတ္ခ်က္ မေပးမိမွာစုိးလုိ႕ပါ။
သုစံ
ဇြန္လ ၊ ၁၇ရက္၊ ၂၀၁၂ခု
