THU SAN

                                                 ခါတလွည့္၊ လာခဲ့ႀကပါလုိ႕

ရွင္ျပဳ နားသေလး အေႀကာင္း ဆက္ေရးမယ္လုိ႕  စိတ္က ကူးထားေပမဲ့ ႀကားေပါက္ ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ့ တာေလးကုိ ေရးျပခ်င္တာနဲ႕   ဒါေလးေရးလုိက္ပါတယ္။ ဟုိး ေရွးေရွးက အႀကာင္းေတြ ေရးပါလား လုိ႕   အားေပးေနသူမ်ား  တဆိတ္ သည္းခံလုိက္ပါအုံးလုိ႕  ပဏာမ ေျပာလုိက္ပါရေစ။

၂၀၀၃ခုႏွစ္ အေမရိက ေရာက္ျပီး ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္မွာ ေရာက္စ။ အလုပ္ကမရွိေသး။ ေရာင္ျခာျခာ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကေပါ့။ အဂၤလိပ္စကားကုိ ပင္မထားျပီး အသုံးမျပဳတဲ့ ႏုိင္ငံက လာသူေတြ အတြက္ အစုိးရက စီစဥ္ျပီး အခမဲ့ သင္ႀကားေပးေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကုိ  တက္ေရာက္သင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီသင္ခန္းစာေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာဇတ္လမ္းေလး တပုဒ္ပါတယ္။ ဒီဇတ္လမ္းကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီးမွတ္မိေနပါတယ္။

တခါကတဲ့  အေမရိက၊ ကာလီဖုိးနီးယားျပည္နယ္မွာ  အမဲလုိက္တဲ့သူတေယာက္  ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ တေန႕သူက သမင္တေကာင္ေနာက္ကုိ
လုိက္ရင္း  ေတာနက္ထဲကုိ  ေရာက္သြားပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္နက္နက္ ဒီသမင္ကုိ  မရရင္မေနဘူးဆုိျပီး  ဇြဲနဲ႕  လုိက္ခဲ့တယ္ ဆုိဘဲ။ ဒီလုိနဲ႕  တျဖည္းျဖည္းလုိက္ရာက လွ်ိဳႀကီးတခုထဲကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားပါေရာတဲ့။  ဒီလွ်ိဳႀကီးထဲမွာရွိတဲ့  သစ္ေတာအုပ္ကေလး တခုကုိ လြန္လဲသြားေရာ ဒီမုဆုိးက လွ်ိဳႀကီးရဲ႕  ျမင္ကြင္းကုိျမင္လုိက္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ မုဆုိးက သမင္ကုိလည္း  ေမ့သြား၊ သူဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိတာကုိလည္းသတိမရ၊ အသက္ရွဳဘုိ႕ ကုိပင္ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ ဒီလွ်ိဳႀကီးရဲ႕  အလွအပကုိ တေမ့တေမာ ေငးစုိက္ႀကည့္ေနမိတယ္တဲ့။ အင္မတန္ ႀကမ္းတန္းခက္ထေရာ္ ႏုိင္လွတဲ့ မုဆုိးတေယာက္ရဲ႕  ႏွလုံးသားကုိေတာင္ အရည္ေပ်ာ္က်ေစတဲ့  ဒီလွ်ိဳႀကီးကုိ ေနာင္ႀကေတာ့
 " ယုိစမုိက္ " လုိ႕  ေခၚတြင္ႀကတယ္။ အစုိးရကလည္း  ဒီေနရာ တ၀ုိက္ကုိ " ယုိစမုိက္ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ " အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့တယ္လုိ႕
 အဲဒီမွာသင္ႀကားခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလုိ ႀကမ္းတန္းလွတဲ့ မုဆုိးႀကီး တေယာက္ရဲ႕  ႏွလုံးသားကုိေတာင္ စြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းရွိတဲ့ ဒီရွဳခင္းကုိေတာ့ျဖင့္ အခြင့္အေရးရရင္ ႀကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ စာသင္ခန္းထဲမွာတင္ေပၚခဲ့တာပါ။ ဖေလာ္ရီဒါကတဆင့္ ကာလီဖုိးနီးယားကုိ ေရာက္ျပီးေနာက္ ပထမဆုံး စျပီးစုံစမ္းမိတာက " ယုိစမုိက္  ဆုိတဲ့ ေနရာေရာက္ဖူးလား။ ေတာ္ေတာ္လွသလား " ဆုိတာပါဘဲ။ သူတုိ႕  က ပထမ မႀကားဖူးသလုိ၊ စဥ္းစားေနသလုိ ျဖစ္ေနျပီးမွ " ယုိစန္းမတီ" ကုိေျပာတာလားနဲ႕  ျပန္ေမးႀကတယ္။ ဒီေတာ့ "Yosemite"လုိ႕  စာလုံးေပါင္းျပေတာ့မွ ယုိစန္းမတီလား။ အားလွတယ္။
 ေတာ္ေတာ္လွတယ္နဲ႕  ျပန္ေျဖႀကတယ္။ ေအာ္ ဒီေတာ့မွ အေမရိကန္္ တႏုိင္ငံထဲမွာကုိဘဲ အသံထြက္ ေတြမတူတဲ့ အေႀကာင္း၊ ခရမ္းျခင္သီးကုိ တခ်ိဳ႕  ေနရာေတြက တေမးတုိးလုိ႕ ေခၚ ျပီး တခ်ိဳ႕  ေနရာႀကေတာ့ တမားတုိး လုိ႕ေခၚႀကတယ္လုိ႕  သင္ခဲ့ ရတာအမွတ္ရမိတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ရဲ႕  အလွဆုံး ေနရာေတြထဲမွာ တခု အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့  ယိုစန္းမတီ အရပ္ကုိျဖင့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္မွာ ဓမၼသင္တန္း အတူတက္ေနတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ နဲ႕  စာသင္ႀကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ေလးပါးနဲ႕  အတူသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က ဧျပီလ ကုန္လုကုန္ခါနီးေပါ့။ တုိ႕ေနတဲ့ ေဒလီစီးတီး ဘက္မွာေတာ့ ေႏြရဲ့ အခုိးအေငြ႕  ေတြ ေရာက္ေနပါျပီ။အေအးလည္းေပါ့လာျပီေပါ့။ယုိစန္းမတီသစ္ေတာဥယ်ဥ္
 ကေတာ့ျဖင့္ ေပ၄၀၀၀အထက္ ၅၀၀၀ေက်ာ္၇၀၀၀ေလာက္ရွိတာမုိ႕  အေအးရွိန္မေပ်ာက္ေသးဘူးဆုိလုိ႕အေႏြးထည္နဲ႕  သြားရတာပါ။
 ေတာင္ေပၚမွာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ႏွင္းၾကြင္းတုိ႕  ကား  မပ်ယ္ေသး။ အစုလုိက္အပုံလုိက္ရွိေနဆဲ။ ေထါင္မတ္ျမင့္မားတဲ့ ထင္းရွဳးပင္က
ထြက္လာတဲ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညႊတ္က်ေနတဲ့ အကုိင္းေတြရဲ႕  ေကာ့ေနတဲ့ အဖ်ားမွာေတာ့ ႏွင္းပြင့္တုိ႕  ရီးေလးခုိေနဆဲ။ ေလအေသြ႕  မွာ ဘုတ္ခနဲ၊ ဘုတ္ခနဲ  ေျမျပင္ကုိခုန္ဆင္းဆဲပါ။ ဒီတုံးက ရွဳခင္းေလးကုိ ဒီပုံမွာျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ခုမိသားစုနဲ႕  အတူ ဒီအလွကုိရွဳစားဘုိ႕  ခရီးတေခါက္ထြက္ခဲ့ျပန္ပါျပီ။ခုတေခါက္ကေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ပါ။တကယ္တန္းေျပာရရင္ျဖင့္
 ေႏြအုိခ်ိန္ပါ။ ေန႕  တာေတာင္ တုိစျပဳေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ အပူရွိန္ကေတာ့ မပ်ယ္ေသး။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္လုိ႕  ရုတ္တရက္ ပူရာက ေအးသြားတာမ်ိဳး၊ တိမ္ေတြတက္လာျပီး မုိးရြာခ်တတ္တာမ်ိဳးရွိတယ္လုိ႕  ဒီေဒသရဲ႕  မုိးေလ၀သကဆုိေတာ့ အေႏြးထည္ေရာ၊ အေအးထည္ပါ စုံေအာင္ထည့္လာခဲ့ႀကရတယ္။ စက္တင္ဘာလ ၁ရက္ေန႕  နံနက္ ၈နာရီေလာက္ထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ယုိစန္းမတီ  က ေဒလီစီတီးရဲ႕  အေရွ႕  စူးစူး မုိင္၂၀၀ေလာက္ ၊ အတိအက်ဆုိရရင္ ၁၉၇မုိင္ ေ၀းပါတယ္။အနီးေရာက္ေတာ့  ေတာင္ေပၚ
လမ္းေတြျဖစ္လုိ႕  အေကြ႕  အေကာက္ေတြမ်ားလုိ႕  ၄နာရီေလာက္ေမာင္းရတာပါ။ သူ႕ရဲ႕  သမုိင္းေႀကာင္းေလးကုိလည္း ဒီေနရာမွာ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာပါရေစ။ ကမၻာႀကီး စတင္ေအးခဲ လာျပီးေတာ့ ေျမလႊာေအာက္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္လႊာမ်ားပြတ္တုိက္မွဳေႀကာင့္ အေမရိကတုိက္ရဲ႕  အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခတေလ်ာက္မွာ တြန္႕  ေခါက္ေတာင္တန္းႀကီးေတြ ေပၚလာခဲ့တာပါ။ ဒီ ယုိစန္းမတီ ေဒသကေတာ့  ဂရင္းႏုိက္  ေက်ာက္ေတြနဲ႕  ျပီးတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေပါ့။ စျဖစ္ခါစတုံးက ရုိးရုိးေတာင္တန္း ေတာင္ႀကားပါဘဲ။ ေနာက္ေရခဲ ေခတ္ကုိေရာက္ေတာ့ ဒီေနရာမွာေရခဲေတြစုျပီး ေရခဲျမစ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရခဲျမစ္ရဲ့တုိက္စားမွဳေႀကာင့္ ေတာင္ႀကားေဒသ က်ယ္၀န္းလာျပီး ဂရင္းႏုိက္ ေက်ာက္သားေတြ ေတာင္ခပန္းျပတ္ႀကီးေတြျဖစ္က်န္ခဲ့တာလုိ႕ သူ႕  သမုိင္းကဆုိပါတယ္။ ေရခဲေခတ္ကုန္သြားေတာ့ ဒီ ေက်ာက္ခါးပန္းျပတ္ႀကီးေတြရဲ႕  အလွကေပၚလာတယ္လုိ႕  ဆုိတာပါ။ ယုိစန္းမတီ ကုိနီးလာေတာ့ ဒီလုိ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကုိ စျမင္ရပါျပီ။

ေတာင္ႀကားကုိ ေရာက္ျပီး ရွဳခင္းကုိစျမင္ရပါျပီ။  ဓာတ္ပုံေတြကုိႀကည့္ျပီး " ဟင္--ေျပာသလုိလဲမလွပါဘူး "လုိ႕   မေျပာလုိက္ပါနဲ႕  အုံး။ ယုိစန္းမတီ ရဲ႕  သဘာ၀အလွကုိ ေပၚေအာင္ ဓာတ္ပုံဆရာ မရုိက္ႏုိင္လုိ႕  ပါ။ ပန္းခ်ီငုိလုိ႕  ဆုိသလုိ ဒီမွာေတာ့ ဓာတ္ပုံဆရာငုိျဖစ္ရမွာပါ။
 ကဲဒီပုံႀကည့္လုိက္ပါအုံး။

                                                   ေအာက္ကပုံကေတာ့  ယုိစန္းမတီ အ၀င္စပ္က စမ္းေခ်ာင္းေလးပါ။

                                                                    ဒီစမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ တုိ႕  ေလးေယာက္။

ယုိစန္းမတီ  မွာက ေတာေတာင္ ေရတခြန္ေတြအလြန္ေပါပါတယ္။  ဒါေတြနဲ႕ လွေနတာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေရတခြန္ေတြက ေဆာင္းမွာက်တဲ့ ႏွင္းေတြေပ်ာ္ျပီး ေရေတြျဖစ္က်တာပါ။  အရင္တေခါက္သြားခဲ့ တုံးက တေ၀ါေ၀ါက်ေနတဲ့ တခ်ိဳ႕  ေရတခြန္ဆုိ ေရတစက္မွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ယုိစန္းမတီ ေရတခြန္ပုံကုိ ေအာက္မွာ ယွဥ္ျပလုိက္ပါတယ္။

                                                                                 ခုပုံကုိႀကည့္ပါဦး။

                                                                              ေရတစက္မွမက်ေတာ့ဘူး။

                                                              ဒီပုံက ယုိစန္းမတီက  Bus မွတ္တုိင္မွာ ရုိက္လာခဲ့တာပါ။

                                                                               ဒါကေတာ့ ေခ်ာင္းတခုထဲမွာေလ။

                                                                                              ရြာေလးထဲမွာေပါ့။

ယုိစန္းမတီ ေတာင္ႀကားရွဳခင္းကုိႀကည့္ျပီးႀကေတာ့ အဲဒီနဲ႕ မုိင္၄၀ေလာက္ေ၀းတဲ့  မာရီပုိစာ ဆုိတဲ့ ရြာေလးမွာသြားအိပ္ႀကတယ္။ ဒီရြာေလးက ေတာင္ႀကားထဲမွာရွိတဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႕  အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာေလးနဲ႕  တူပါတယ္။ ဟုိတယ္ေတြ အင္းေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။တုိ႕ အိပ္ခဲ့တဲ့ အင္းကေတာ့---------

ေနာက္ေန႕  မနက္က် ျပန္ထြက္ႀကျပီေပါ့။ ယုိစန္းမတီမွာ ႀကည့္စရာေတြ က်န္ေသးတယ္ေလ။

ဒါကေတာ့ ယုိစန္းမတီကုိ ျပန္အသြား လမ္းက မာဆစ္ျမစ္ ကမ္းေဘးမွာေပါ့။ ျမစ္လုိ႕  သာေခၚတာ။ တုိ႕  စီက
ေတာင္ငူနားက သံေတာင္ ေခ်ာင္းေလာက္ဘဲရွိမယ္။

ဒီေန႕ ေတာ့ မေန႕ က မေရာက္ခဲ့ တဲ့ ဂေလစီယာပြိဳင့္ ကုိအသြား ေတာင္ေပၚကုိထပ္အတက္မွာ မေန႕  ကေရာက္ခဲ့ တဲ့ ေတာင္ႀကားတခုလုံးကုိ ရွဳျမင္ႏုိင္တဲ့ ရွဳခင္းမွာရပ္ျပီးဓာတ္ပုံရုိက္ႀကပါတယ္။ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ မနက္ပုိင္းမွာ ေနေရာင္ေႀကာင့္ ၀ါးတားတားျဖစ္ေနလုိ႕  သူ႕  အလွေတြမေပၚလြင္လွပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္ အရင္တေခါက္က ပုံနဲ႕  တြဲ ျပလုိက္ပါတယ္။

ဒီကေန ဂေလစီယာပြိဳင့္ကုိအသြားလမ္းမွာ  လမ္းေဘးအိမ္သာေလးတခုရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္အေခၚေတာ့ ေပါက္ေတာေပါ့ေနာ္။ အရင္တခါသြားတဲ့ရွဳခင္းနဲ႕ ခုတေခါက္ရွဳခင္း ျခားနားပုံကုိလည္း ေဖၚျပလုိက္ပါတယ္။

ဂေလစီယာပြိဳင့္ ကေတာ့ ရွဳခင္းတကယ္လွတယ္။ ဂရင္းႏုိက္ေက်ာက္ေတာင္တန္းႀကီးကုိ အလွအပဆုံးေတြ႕  ႏုိင္တဲ့ ေနရာေပါ့။

ဒီကေန မာရီပုိစာဂရု ဆုိတဲ့ေနရာကုိသြားပါတယ္။ အဲဒီေနရာကေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ရွိတဲ့ေနရာပါ။ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းကရွိခဲ့တဲ့ ဒီသစ္ပင္ႀကီးေတြကုိ မခုတ္မလွဲဘဲ ေစါင့္ေရွာက္ထားတဲ့ေနရာပါ။ မာရီပုိစာဂရု နဲ႕  ဂေလစီယာပြိဳင့္ ေနရာေတြကုိ ေႏြရာသီဇြန္လက
 ေအာက္တုိဘာ လဆန္းပုိင္း ေလာက္အတြင္းသာ ဖြင့္တာပါ။  က်န္အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ႏွင္းေတြတအားက်လုိ႕  ပိတ္ထားပါတယ္။  ဒါေႀကာင့္ အရင္တစ္ေခါက္က အဲဒီေနရာေတြကုိမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

                                         မာရီပုိစာဂရုကုိအသြား လမ္းရွဳခင္းကုိ ကားေပၚကေနရုိက္ထားတာပါ။

မာရီပုိစာဂရုမွာရုိက္ခဲ့တဲ့ ပုံေတြပါ။ ေနရာကက်ယ္လြန္းလုိ႕  ျပန္ရမွာလဲျဖစ္လုိ႕  ေနရာအႏွံ႕  ကုိမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္က တေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ထပ္ျပီး စုံေအာင္ အႏွံ႕  လည္ႀကေသးတာေပါ့။

အျပန္ခရီးကေတာ့ အလာတုံးက လမ္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေတြနည္းတဲ့ ေျမျပန္႕  လမ္းကျပန္ခဲ့ ႀကတာပါ။

ရွဳခင္းကမတူတာကုိေတြ႕  ႏုိ င္ပါတယ္။  ည ၈နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေဒလီစီးတီးကုိျပန္ေရာက္ပါတယ္။တခါတည္း ဗီယက္နမ္ စားေသာက္ဆုိင္
ကုိသြားႀကျပီး ညစာအျဖစ္ ဗီယက္နံစြတ္ ကုိေသာက္ျပီး ဒီခရီးကုိ အဆုံးသတ္ခဲ့ပါတယ္။
နိဂုံးမခ်ဳပ္ခင္တခုေတာ့ မွာလုိက္ပါရေစ။ ဓာတ္ပုံေတြကုိကလစ္ရုိက္လုိက္ရင္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕  ျပီး ေတြ႕ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ရွဳခင္းေတြျဖစ္လုိ႕
 ျမင္ကြင္းႀကီးႀကီးနဲ႕  ႀကည့္ေလပုိလွေလပါဘဲ။ တယ္လီဖုန္းေသးေသးေလးနဲ႕  ႀကည့္ျပီး အားရတင္းတိမ္မေနပါနဲ႕  ။ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ႀကည့္ႀကပါ။  အားနာနာနဲ႕  တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ ရွဳခင္းေတြကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ မရုိက္ႏုိင္လုိ႕   ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိ အားမလုိအားမရျဖစ္ျပီး ဒါေလာက္ဘဲ တင္ျပလုိက္ရတာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေႀကာင္းပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕  ညံ့ျဖင္းတဲ့ ဓာတ္ပုံပညာေႀကာင့္  ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။


 ကဲ...အခြင့္အေရးရရင္ျဖင့္  ခါတလွည့္၊ လာခဲ့ႀကပါလုိ႕  ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါရေစ။

                    သုစံ
                   စက္တင္ဘာလ၊ ၁၀ရက္၊ ၂၀၁၂ခု