THU SAN

                              ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀  တခဏ(စတုတၳပုိင္း)

                   အေဆာင္ရျပီဆုိေတာ့  အျပင္ေဆာင္ကေန  အေဆာင္ကုိေျပာင္းႀကတာေပါ့။  ပဲခူးေဆာင္ ေအာက္ဆုံးထပ္  အခန္းနံပါတ္ (၃၈) မွာရတယ္ထင္တယ္။  ၂ေယာက္ေနရတာ။  ေနာက္တေယာက္က ပဲခူးက။  ကုိသန္းထြန္းက  ၀ိဇၨာ အပိုင္း(က) ဆုိေတာ့ အေပၚဆုံးထပ္မွာ။  တုိ႕  ဘက္ျခမ္းမွာ  ေရစႀကိဳက  ကုိေအာင္ခုိင္တုိ႕  ရွိတယ္။ တနယ္သားျခင္းဆုိေတာ့ သူတုိ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားတာေပါ့။  ကုိေအာင္ခုိင္က ငါ့ထက္ တတန္းေလာက္ႀကီးတယ္။
  
                     ဗဟုိေဆာင္ ၅ေဆာင္ရဲ႕  အလယ္ေလာက္မွာ  အားလုံးအတြက္ ထမင္းစားေဆာင္ရွိတယ္။      စားဖုိမွဴးေတြကေတာ့အမ်ားႀကီး။
  အဲဒီထဲက  ဦးစီ ဆုိတဲ့ သူနဲ႕  ရင္းႏွီးခဲ့ တယ္။  သူကေထါင္ေထါင္ေမာင္းေမာင္း။ အသားကခပ္ညိဳညိဳ။ သေဘာေကာင္းပါတယ္။  သူနဲ႕  စကားေျပာရင္း  မင္းတုိ႕  က  တကၠသုိလ္မွာ ခဏလာေနတာပါ။ ၄ႏွစ္ဆုိေပ်ာက္သြားႀကေရာ။  ငါတုိ႕  က  ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ လုိ႕  သူက
ေျပာခဲ့တယ္။  ဒီစကားကုိ  မႀကာခဏ  ျပန္ျပန္သတိရမိတယ္။  အဲဒါေႀကာင့္လဲ  ဒီပုိ႕  ကုိ ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀ တခဏ  လုိ႕
 ေခါင္းစဥ္ေပးျဖစ္တာပါ။ 

                           ထမင္းက မနက္တႀကိမ္  ညေနတႀကိမ္  ေႀကြးတယ္။  ေန႕ လည္  လဘက္ရည္ နဲ႕  မုန္႕  နဲ႕  ေႀကြးတယ္။  ၀က္သား  မစားဘူးလုိ႕  စာရင္းေပးထားလုိ႕  ၀က္သား  ခ်က္တဲ့  ေနဆုိရင္သက္သတ္လြတ္ စားရတယ္။  သက္သတ္လြတ္ဆုိရင္ ဖီးႀကမ္းငွက္ေပ်ာသီး
တလုံးက  ပါျမဲ။  အေဆာင္ေနခ  နဲ႕  ထမင္းစားရိတ္  တလကုိ  ၅၇က်ပ္ လစဥ္သြင္းရတယ္။  ေက်ာင္းလခက  တလကုိ ၁၅က်ပ္နဲ႕  ၃လတႀကိမ္သြင္းရတာပါ။

                               အထက္တန္းတုံးက ဘာသာေပါင္းစုံကုိ ျမန္မာလုိသင္ခဲ့ျပီး၊   အဂၤလိပ္စာကုိပင္ ျမန္မာလုိရွင္းျပတဲ့  စနစ္နဲ႕  သင္ခဲ့ရတဲ့  အစုိးရေက်ာင္းထြက္ တုိ႕  တေတြ အတြက္ တကၠသုိလ္ သင္တန္းေတြ ကျမန္မာစာကလြဲျပီး  အားလုံးအဂၤလိပ္စာနဲ႕  သင္၊ အဂၤလိပ္စကားနဲ႕  ရွင္းျပဆုိေတာ့ ေရာက္စက  ဘာေတြ သင္လုိ႕  ဘာေတြေျပာေနမွန္းကုိး  မသိပါဘူး။ ဓာတုေဗဒနဲ႕  ရူပေဗဒက အထက္တန္းတုံးက  သင္ခဲ့ ရတဲ့ အေျခခံရွိထားလုိ႕  မႀကာခင္လုိက္ႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့  zoology and Botany ႀကေတာ့ အေျခခံက မရွိေတာ့ ဘာေတြ သင္ေနမွန္းကုိ
 မသိခဲ့တာပါ။  ပညာရပ္ေ၀ါဟာရ  အေခၚအေ၀ၚ  ကလည္းခက္ခဲေတာ့  ေတာ္ေတာ္ေလးကုိခက္ခဲခဲ့ တာပါ။  ႀကည့္ေလ။ နမူနာတခုေျပာျပမယ္။ Zoology မွာသင္ရတာထဲက။ ဒီနံမည္က ရွည္လ်ားလြန္းလုိ႕  အေသအျခာ  က်က္မွတ္ထားခဲ့လုိ႕  ယခုထိ အမွတ္ရေနတဲ့  နံမည္ပါ။
   " ပရီအရီသယုိဆုိက္ရုိက္ေဇာဂနီ"  တဲ့။ အဂၤလိပ္လုိေတာ့ စာလုံး  မေပါင္းတတ္ေတာ့ဘူး။  ဒါ စကားလုံး  တလံုးထည္း။  ငွက္ဖ်ားေရာဂါပုိးေတြ ကပ္ျပီး  တည္ေနတဲ့   ျခင္ေကာင္ေလးရဲ႕   အစာအိမ္ကုိ   ေခၚတာပါ။  လက္ေတြ႕  ခန္းမွာ မုိက္ကရုိစကုတ္ မွန္ဘီလူးေအာက္မွာလဲ  ဒီအစာအိမ္ကေလးကုိ  ႀကည့္ခဲ့ရေသးတယ္။

                               ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြက  တနလၤာ ကေန  စေနေန႕  အထိတက္ရတယ္။  စေနေန႕  ကေတာ့ ေန႕  ၀က္ပါဘဲ။  ၁၂နာရီဆုိျပီးေရာ။  စေနဆုိ Zoology နဲ႕  Botany  လက္ေတြ႕  ဆင္းရတဲ့ေန႕  ေတြေလ။ Lecture class မရွိဘူး။

                             ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့ နားမလည္တဲ့  စာေတြကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္း  ျပန္ႀကည့္လုိ႕  ကေတာ့  ဘာမွ နားမလည္ပါဘူး။  ဒီေတာ့  အတန္းေဖၚ  သူငယ္ခ်င္းေတြ  ေပါင္းျပီး  စာႀကည့္ႀကရတယ္။  ကုိယ္နားမလည္တာ  သူ႕  ေမး။  သူနားမလည္တာ  ကုိယ္ရွင္းျပနဲ႕  ေပါ့။ အေျခအေနက  ဒီလုိရွိတယ္ဆုိတာကုိ  သိထားမွ  ေရွ႕  ဆက္ ေရးမည့္ အေႀကာင္းအရာေတြကုိ ပုိျပီးသေဘာေပါက္မွာပါ။

                              တေန႕  ျမိဳ႕  ထဲက ဦးခင္ေလးကုိ သြားေတြ႕  ဘုိ႕  ကိစၥ တခုရွိလာေရာ။   ညစာ ထမင္းက  ညေန၄နာရီမွ စရတာမုိ႕   ၄နာရီမွာ ကဗ်ာကယာစားျပီး  ျမိဳ႕  ထဲထြက္လာခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေလးနဲ႕  ေတြ႕  ျပ ိး ခ်က္ျခင္းဘဲ  ေက်ာင္းျပန္ခဲ့ တာပါ။  ဒီတုံးက  ဘတ္စ္ ကားဆုိတာ အေကာင္းဆုံးက  စစ္အတြင္းက က်န္ခဲ့တဲ့  သစ္သား ေဘာ္ဒီရုိက္ထားတဲ့  ကားႀကီးေတြပါ။  ဗဟုိေဆာင္ကေန လွည္းတန္းထိပ္  အထိလည္း  အသြားအျပန္က လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာပါ။  ဒီေတာ့  အေဆာင္ကုိ ညေန ၆နာရီ ၁၅မီးနစ္ေလာက္မွျပန္ေရာက္တယ္။  ဒိေတာ့ အေဆာင္က ဘာဂ်ာတံခါးေတြကပိတ္သြားျပီ။   ၀င္လုိ႕  မရေတာ့ဘူး။  ကုိယ္တေယာက္တည္းလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  ကုိယ့္လုိလူစားေတြ ၃-၄ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။  တံခါးေစါင့္ က အေဆာင္မွဴး  ကုိသြားအေႀကာင္းႀကားေပးတယ္။  အေဆာင္မွဴး  လာျပီးဖြင့္ ေပးေတာ့ မွ အေဆာင္ကုိျပန္၀င္လုိ႕  ရတယ္။  ဘာလုိ႕  ေနာက္က်တာလဲဆုိတဲ့  အေဆာင္မွဴးရဲ႕  ေမးခြန္းကုိ အဆင္ေျပေအာင္  ေျဖရွင္းရေသးေသးတယ္။

                                 ေန႕  စဥ္ ဒီလုိႀကံဳေတြ႕  ေနရတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားသား။ ဒါတြင္မကဘူး။  အေဆာင္စည္းကမ္း
ေနာက္တခ်က္က  အေဆာင္ပိတ္ျပီးရင္ မိမိ အခန္းမွာဘဲ  မိမိ ေနရမယ္။ ဆရာေတြ လုိက္စစ္လုိ႕   အခန္းထဲမွာ မေတြ႕  ဘူးဆုိလွ်င္  အေဆာင္မွာ  မရွိဘူးလုိ႕  သတ္မွတ္မယ္။  ဒါမ်ိဳး  ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္လွ်င္ အေဆာင္က  ထုတ္ပစ္မယ္ဆုိတာလဲပါတယ္။   ဒိေတာ့ တုိ႕  စာႀကည့္ေဖၚေတြနဲ႕  တုိင္ပင္ျပီး  ႀကည့္လုိ႕  မရေတာ့ ဘူးေပါ့။

                            တုိ႕  ကေတာ့  ဒီနွစ္မွစေရာက္။  ဒီႏွစ္မွ ေတြ႕  ႀကရတဲ့  စည္းကမ္းေလ။  တုိ႕ ထက္ ႏွစ္ေစာျပီး  ေရာက္ေနႀကတဲ့
 ေက်ာင္းသားႀကီးေတြႀကေတာ့  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခဲ့ ႀကရတာ  ဆုိေတာ့  သူတုိ႕  အေဆာင္စည္းကမ္းေတြဟာ မလုိအပ္ဘဲ  သက္သက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လုိ႕  ျမင္လာႀကတယ္။  တကၠသုိလ္က ထြက္လာျပီးရင္ တုိင္းျပည္  အတြက္ အလုပ္လုပ္ႀကေတာ့ မဲ့  လူႀကီးတပုိင္း
 ေက်ာင္းသားေတြကုိ  လူႀကီးျဖစ္ေအာင္ေလ့က်င့္မေပးဘဲ  အႏုိင္က်င့္  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လုိ႕   ျမင္ႀကတယ္။ 

                                တကၠသုိလ္မွာ တ က သ အတြက္ ၂ႏွစ္တႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြရွိတယ္။  ျမိဳ႕ နယ္ အသင္း၊ ခရုိင္အသင္း
  ေတြရွိတယ္။  ဘာသာရပ္အလုိက္ အသင္းအဖြဲ႕  ေတြရွိတယ္။  အေဆာင္ေတြမွာလဲ  သဟာယႏွင့္ စာႀကည့္ သင္း  လုိဟာေတြရွိတယ္။   ဒီလုိအသင္းအဖြဲ႕   ေတြတုိင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြလုပ္ျပီး အမွဳေဆာင္အဖြဲ႕  အသစ္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြရွိတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ  ဆုိတဲ့ အေတြ႕  အႀကဳံ ေတြ  အေလ့အက်င့္ရွိေအာင္၊ လူတေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ ဘယ္လုိေန၊ ဘယ္လုိထုိင္ ဆုိတာတတ္ႀကေအာင္  ေလ့က်င့္ေပးတာေတြေပါ့။   စစ္အစုိးရက ဒီခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ ခ်လာေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ရင္ထဲမွာ မေႀကမနပ္ျဖစ္မွဳေတြ   တျဖည္းျဖည္း တုိးတုိးလာတာေပါ့။ 

                                   ေက်ာင္းသားေဟာင္းတင္မကဘူး  တုိ႕  ေက်ာင္းသားသစ္ေတြရဲ႕   ရင္ထဲမွာ လဲ ေႀကနပ္မွဳလုံး၀ မရွိဘူး။  ဇြန္လကုန္ပုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့  ေက်ာင္း ႏုိ႕  တစ္ဘုတ္ေတြမွာ၊ အေဆာင္က ႏုိ႕  တစ္ဘုတ္ေတြမွာ စာေတြကပ္လာတာေတြ႕ ရတယ္။  ဘာလဲဆုိေတာ့  ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ ၇ရက္ေန႕  စေနေန႕  မွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့  ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြကုိ ဆန္႕ က်င္ကန္႕  ကြက္ပြဲ  တကသ ကဦးစီးျပီး တကသ အေဆာက္အဦမွာလုပ္မယ္။ ေက်ာင္းသားတုိင္းတက္ေရာက္ႀကတဲ့။

                               ဒီေႀကျငာခ်က္ကေတာ့  ေက်ာင္းသားအားလုံးရဲ႕  စိတ္ကုိ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေႀကျငာခ်က္ဘဲ။  အားလုံးစိတ္၀င္စားႀကျပီး  အဲဒီေန႕  မွာ  တက္ေရာက္ႀကဘုိ႕  စိတ္ေစာေနႀကတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ရင္ကုိကုိင္လွဳပ္ႏုိင္တဲ့  ေႀကျငာခ်က္ေပါ့။

                                ဒီလုိနဲ႕  ဇူလုိင္  ၆ရက္ေန႕  ညကုိေရာက္လာခဲ့တယ္။  ည ၈နာရိခြဲ ေလာက္နဲ႕  တူတယ္။  မီးပ်က္သြားတယ္။  စာႀကည့္ ေနႀကရင္းမီးပ်က္သြားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ထျပီးေအာ္ႀကဟစ္ႀကတယ္။  တေဆာင္ထဲမဟုတ္ဘူး။  အားလုံး၀ုိင္းျပီး
 ေအာ္ႀကဟစ္ႀကရာကေန  အေဆာင္ အေပၚထပ္ကေန စကၠဴေတြမီးရွဳိ႕  ေအာက္ကုိခ်တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။  အဲဒီကေန  အေဆာင္ေတြကုိ
 ေဖါက္ထြက္လာ တဲ့  ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကိးက  ပင္းယေဆာင္ဘက္ကေန  တုိ႕ ပဲခူးေဆာင္ဘက္ကုိေျပးလာႀကတယ္။  အေဆာင္ေရွ႕  ဆင္၀င္ေအာက္ ေရာက္တာနဲ႕   ညာသံ ေပးျပီး  အေဆာင္ တံခါးမႀကီးျဖစ္တဲ့  ဘာဂ်ာတခါးကုိ  တြန္းလုိက္  ဆြဲလုိက္  လုပ္လုိက္တာမီးနစ္ပုိင္းအတြင္းဘာဂ်ာတံခါးက သံတုိင္ေတြ  လန္ထြက္သြားျပီး ေက်ာင္းသားေတြထြက္လုိ႕  ရသြားတယ္။ 


                              ထြက္ႀကေဟ့...ထြက္ႀကေဟ့  လုိ႕ အသံေတြ ႀကားထဲမွာဘဲ  တုိ႕ တေတြ အေဆာင္အျပင္ဘက္ေရာက္လာတယ္။
   ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးနဲ႕  အတူတူေပါ့။  ျပီးေတာ့ သထုံေဆာင္ဘက္ကုိ သြားျပီး  အေဆာင္တံခါးကုိဖ်က္ႀကျပန္တယ္။  သထုံေဆာင္ပြင့္  သြားလုိ႕  ထြက္လာတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ပူးေပါင္းျပိး  အင္း၀ေဆာင္ဘက္သြားႀကျပန္တယ္။  အင္း၀ေဆာင္ပြင့္  သြားျပီးေတာ့
  ေက်ာင္းသားေတြလည္း အုပ္စုက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနျပီ။  ဘာဆက္လုပ္ႀကမလဲဆုိ  ေက်ာင္းသားေရးမွဴး  ဆရာ ဦးယုခင္က  ပုဂံလမ္းထဲမွာေနတာ  သူ႕  ကုိသြားေျပာႀကမယ္  ဆုိျပီး  ပုဂံ လမ္းကုိခ်ီတက္သြားႀကတာေပါ့။

                             ဒီေက်ာင္းသားအုပ္ထဲမွာလဲ တုိ႕  ပခုကၠဴသားေတြ အကုန္ေတြ႕  ရလုိ႕  ၀မ္းသာမိေသးတယ္။  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့စည္းကမ္း--အလုိမရွိ။  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ စည္းကမ္း--ဖ်က္သိမ္းပစ္  ဆုိတာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ေႀကြူးေႀကာ္သံေပါ့။

                              ဆရာဦးယုခင္ အိမ္ေရွ႕  ေရာက္ေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြ၀ုိင္းေအာ္တာနဲ႕ ဆရာႏုိးလာျပီး  ထြက္စကားေျပာတယ္။
  ေက်ာင္းသားေတြကလည္း  ကုိယ့္ ခံစားခ်က္ေတြကုိ  ေျပာျပႀကတယ္။  ဆရာကေတာ့  သူတင္ျပေပးပါ့မယ္ဘဲ ေျပာႏုိင္တာေပါ့။

                              ဆရာဦးယုခင္ထံက မတင္မက်အေျဖဘဲရခဲ့ ျပီး ေက်ာင္းသားေတြကမေႀကနပ္ႀကေသးလုိ႕  အဓိပတိလမ္းဘက္
ျပန္ထြက္လာႀကတယ္။  ေႀကြးေႀကာ္သံေတြေတာ့  တုိင္လ်က္ဘဲေပါ့။ ေနာက္ မႏၱေလး၊ ေတာင္ငူ၊ အမရ၊ရာမည ေဆာင္ေတြကုိ  တံခါးေတြ လုိက္ဖြင့္ ေပးျပီးဘီအုိစီေကာလိပ္ဘက္မွာရွိတဲ့ပုဂံ၊ ျပည္၊တေကာင္းေဆာင္ေတြဘက္သြားႀကမယ္   ဆုိျပီးတကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္း ကုိျဖတ္အထြက္မွာ  ေက်ာင္းသားေရးမွဴး  ဆရာဦးစံထြန္း ေရာက္လာတယ္။တပည့္တုိ႕  --ကုိယ့္ ေက်ာင္း၀န္းထဲဘဲ  ကုိယ္ဆႏၵျပႀကပါ။
 အျပင္မထြက္ႀကပါနဲ႕  လုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြကုိေျပာတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြကလည္း  ဆရာ  ဟုိဘက္က  တေကာင္း ပုဂံ ျပည္ေဆာင္ေတြကုိလည္းသြားရမွာမုိ႕  ပါ။ မုိးခ်ဳပ္ပါျပီ။  ဆရာျပန္အိပ္ပါေတာ့။  တျခား ဘာမွမလုပ္ပါဘူး နဲ႕  ျပန္ေျပာႀကတယ္။

                                အဲဒီေခတ္ အေျခအေနေလးသိရေအာင္ ဒီမွာ တခုေလာက္ေျပာရအုံးမယ္။ ဆရာဦးစံထြန္းက ေအာ္လံ  ေလးတခု
ကုိင္ျပီးေျပာေနတာ။  ဘယ္လုိေအာ္လံ  လဲ။  သိႀကလား။ ဟုိတုံးက  လမ္းေဘး မ်က္လွည့္ဆရာတုိ႕၊ လ်က္ဆားေရာင္းတဲ့သူတုိ႕  ကုိင္ျပိးေအာ္တဲ့  ေအာ္လံမ်ိဳး။  သံျဖဴျပားကုိ ဂေဟေဆာ္ျပီး လုပ္ထားတဲ့ ေအာ္လံမ်ိဳး။  ခုေခတ္ လူငယ္ေတြ  ေတြ႕ ဘူးမယ္ေတာင္မထင္ပါဘူး။  ခုေခတ္လုိ မုိက္ခြက္ေတြ ဘာေတြ ပါတဲ့ ဟာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။အဓိပတိ လမ္းက အထြက္  ဆရာက ေညာင္းလုိ႕ ထင္ပါရဲ႕အုတ္ခုံ ေလးတခု
ေပၚမွာထုိင္ေနတုံး  စစ္ကုိင္းေဆာင္က ကုိသက္တင္က ဆရာရဲ႕  ေအာ္လံကုိ ယူျပီး  ေႀကြးေႀကာ္သံေတြ  တုိင္လုိက္ေသးတယ္။

                                  ေနာက္ ျပည္၊ တေကာင္း၊ပုဂံ ေဆာင္ေတြဘက္  ေရာက္ ေႀကြးေႀကာ္သံေတြ ေအာ္ျပီး ကုိယ့္အေဆာင္
ကုိယ္ျပန္လာႀကပါတယ္။  ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရိေလာက္ရွိျပိ။  မနက္ ေက်ာင္းတက္ရ အုံးမယ္။  လက္ေတြ႕  အတန္းေတြ ဆင္းရအုံးမယ္ မဟုတ္လား။

                                 ႀကားထဲမွာ တခုက်န္သြားတယ္ ။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြ  အေဆာင္ေတြ ေဖါက္ထြက္လာကာစကေတာ့ တကသ အမွဳေဆာင္ေတြ မပါဘူး။  သူတုိ႕က  ေက်ာင္းထဲမွာ  ေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ေတာ့  ခ်က္ျခင္းမသိဘူးနဲ႕  တူတယ္။  ေနာက္မွ
ေရာက္လာျပီး  ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕  အတူဆႏၵျပတဲ့  အထဲ  ၀င္ပါလာတယ္။  ကုိသက္  ကုိ ေတြ႕ လုိက္တယ္။

                                ေနာက္ေန႕  ႀကေတာ့ လက္ေတြ႕  သင္တန္းဆင္းရအုံးမယ္။  ျပီးရင္ တကသ မွာ လုပ္တဲ့ ဆန္႕  က်င္ကန္႕  ကြက္ပြဲ ကုိတက္ရအုံးမယ္။  ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ အိပ္လုိက္အုံးမယ္ေနာ္။  ေနာက္တပါတ္မွဆက္တာေပါ့။

                                အားလုံးအဆင္ေျပႀကပါေစ။
                                သုစံ
                               ဧျပိလ၊ ၇ရက္၊ ၂၀၁၃ခု