ကထိန္...တဲ့

                           ေအာ္ကထိန္ ရာသီေတာင္ ကုန္ခဲ့ပါေပါ့ေနာ္။
                           ဒီမွာရွိတဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာလဲ   ကထိန္ပြဲ ေတြလုပ္ႀကပါတယ္။ စုေပါင္းကထိန္
ေတြဘဲလုပ္ျဖစ္ႀကတာေပါ့။ ဖိတ္စာကေတာ့ ကထိန္က်င္းပတဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းကေန ေအဖုိးစာရြက္ေပၚမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ရုိက္ျပီး ၃ေခါက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးျပီး စာတုိက္ကပုိ႕  လုိက္တာပါဘဲ။

                            တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕ က Halfmoon  Bay ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကထိန္လုပ္ လုိ႕ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။မိသားစုနဲ႕  ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အ၀င္းက အဲဒီေန႕မွာအလုပ္ဆင္းရတယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕  သြားတာပါ။ ဘေလာ့ မွာ တင္ဘုိ႕  ရည္ရြယ္ခ်က္ အစက မရွိခဲ့လုိ႕  ဓာတ္ပုံေတြအမ်ားအျပား မရုိက္ခဲ့ဘူး။ ခုမွစိတ္ကူးေပၚတာနဲ႕ တင္လုိက္တာပါ။ တုိ႕ အိမ္ကေနဆုိလွ်င္ ၂၇မုိင္ေလာက္ေ၀းပါတယ္။

                              ပင္လယ္ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းမုိ႕ ရွဳခင္းကလွတယ္။ လမ္းမွာရွိတဲ့ ပစိဖိကာ ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕  ေလးကုိေရာက္ခါနီးမွာ ေကာင္းကင္မွာ မုိးတိမ္ေတြ ညို႕ျပီး ေနေရာင္က်ေနတာလွလုိ႕ ကားထဲကေနျပီး အဲဒီရွဳခင္းကုိရုိက္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ရုိက္ျပီး လွေနတာပါ။ ႀကည့္ရွဳျပီး လွမလွ ေ၀ဖန္ႀကပါအုံး။ ေရငုံႏွဳတ္ပိတ္လုပ္မေနႀကပါနဲ႕။

                                       ကုိေအာင္ျပည့္ရဲ႕ ၀တၳဳနံမည္လုိ  " ျပိဳမွာေလလား  မုိးရဲ႕  "   လုိ႕ နံမည္ေပးရမယ္ထင္ပါတယ္။
                                    
                                     ကထိန္မွာ တုိ႕ မိသားစုနံမည္နဲ႕  သကၤန္းတစ္စုံ လွဴခဲ့ပါတယ္။  သာဓုေခၚေတာ္မူႀကပါကုန္။

                                       ဒါကေတာ့ ကထိန္ခင္းတဲ့ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕  ဖိတ္ႀကားထားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြပါ။ စုစုေပါင္းလွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္းကအစုံ ၉၀ ေက်ာ္မယ္ထင္ပါတယ္။

                                     အစားအေသာက္ကေတာ့ လာေရာက္လွဴဒါန္းႀကတဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတုိ႕ ဘာတုိ႕ ညာတုိ႕ေပါ့။ တုိ႕လည္း  ေန႕လည္ပုိင္းလာက္ႀက ျပန္လာပါတယ္။

                                     ျမန္မာျပည္မွာ လည္းခုဆုိ Halloween ဆုိတဲ့ ပြဲအေႀကာင္း သိေနႀကျပီေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီပြဲနားနီးျပီဆုိလွ်င္ အ၀တ္အစားမ်ိဳးစုံေတြ ေရာင္းတယ္။

                                     ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ပုံ၊ သူရဲပုံ၊ ခုေခတ္စားေနတဲ့ ဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ ပုံနဲ႕  အမ်ိဳးစုံဘဲ။ အဲဒီေန႕ ညႀကရင္ ကေလးေတြ( ျမီးေကာင္ေပါက္ေတြေပါ့) ၀တ္စုံမ်ိဳးစုံ၀တ္ျပီးအသိအိမ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ႀကတယ္။  အိမ္ေတြက ခ်ိဳခ်င္ ေတြေႀကြးႀကတယ္။
အဲဒီထဲက စပုိက္ဒါမင္း ၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ ကေလးတေယာက္ တုိ႕ အိမ္ကုိ အလည္လာတာ ဓာတ္ပုံရုိက္ထားတာပုိ႕ လုိက္ပါတယ္။

                                          အဲဒီကေလး ဘယ္သူလဲ သိပါသလား။ သူက ေဟာလုိး၀င္းေန႕ ေက်ာ္ျပီး မေန႕ ကမွာ လာလုိ႕ ခ်ိဳခ်င္ေတာ့ မေႀကြးလုိက္ရပါဘူး။

                                        အနီးကပ္ပုံေလးပါတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

                                          ကဲ...ကဲ   ဒီတခါေတာ့ ဒီေလာက္ပါဘဲ။
                                          အားလုံးက်န္းမာခ်မ္းသာႀကပါေစ။
                                         အရာရာ အဆင္ေျပႀကပါေစ။
                                         မွတ္ခ်က္ေလးေတြေတာ့ တင္ေပးႀကပါအုံး။
                                         
                                                              သုစံ
                                              ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၆ရက္၊ ၂၀၁၃ခု
             

                             

ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀ တခဏ( သတၱမပုိင္း)

                                    ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀   တခဏ(သတၱမပုိင္း)

                          ဒီေန႕  ဂ်ဴလုိင္လ ၈ရက္ေန႕  ၂၀၁၃ခုပါ။
                          တုိ႕  ရဲ႕  သမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီး ကုိ မုိင္းေတြနဲ႕  ခြဲျပီး  အျဖိဳခံရတာ  ဒီေန႕  ဆုိ (၅၁)ႏွစ္ ျပည့္ပါေပါ့လား။
                           တုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြကုိေစာ္ကားတာေလ။
                           တုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြကုိႏွိပ္ကြပ္တာေလ။
                           ဒီေက်ာင္းသား သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးဆုိတာ တုိ႕  တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲ ရဲ႕  မွတ္တုိင္တခု။
                            ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ ကုိ ေမြးဖြါးေပးရာဌာနတခု။
                           သမုိင္းမွာ  တန္ဘုိးႀကီးမားတဲ့ ေနရာတခုပါ။
                           သမုိင္းမွာ  တန္ဘုိးႀကီးမားႀကီးမားတဲ့ ေနရာတခုကုိ  သမုိင္းမွာ ဘာတန္ဘုိးမွမရွိတဲ့၊ သမုိင္းတန္ဘုိးကုိ လုံး၀နားမလည္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တစုက ဖ်က္စီးတာခံလုိက္ရတာပါ။
                             မွတ္မိပါေသးတယ္။
                              ခု  လက္ငင္းျဖစ္ပ်က္ေနသလုိကုိ မွတ္မိေနတာပါ။
                              အေဆာင္မွာ မအိပ္ခင္  ဆရာေတြေျပာလုိ႕  တုိ႕  တကၠသုိလ္ေတြကုိ  ရက္အကန္႕ အသတ္မရွိ ပိတ္လုိက္ျပီ
ဆုိတာသိခဲ့ရပါတယ္။ 
                             ေသဆုံးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ  ဘယ္သူေတြလဲ။
                             ဘယ္ေလာက္ေသဆုံးသလဲ။
                             ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြေရာ ဘယ္လုိေနႀကလဲ။  ေဆးကုသခြင့္ ရႀကလား။
                             ကုိဗေဆြေလးတုိ႕  ကုိသက္တုိ႕  ကုိေရာ ဘယ္ဖမ္းသြားလဲ။ ဘယ္သူေတြ ေရာအဖမ္းခံရေသးလဲ။
                             ေက်ာင္းကပိတ္တာဘဲေႀကျငာတယ္။ ျပန္ဖြင့္မဲ့ ရက္ကုိမေႀကျငာဘူး။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဖြင့္ပါ့မလဲ။
                              ငါ့ အခန္ေဖၚလည္း ျပန္မလာဘူး။  သူေရာေသဆုံးတဲ့ အထဲပါသြားလုိ႕  လား။ ေဆးရုံဘဲေရာက္ေနလား။  ဘာျဖစ္လုိ႕  လဲ.....စသည္စသည္ျဖင့္  လားေပါင္းမ်ားစြာ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာေတြးေတာရင္း  ဘယ္အခိ်န္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိဘူး။

                              ရုတ္တရက္ " ၀ုန္း"  ဆုိတဲ့ အသံႀကီးနဲ႕  အေဆာင္တခုလုံးတုန္ခါ မည္ဟီး သြားတဲ့ အခါမွာ လန္႕  ႏုိးလာျပီး "  တုိ႕  အေဆာင္ကုိေတာ့ အေျမာက္နဲ႕  ပစ္ျဖိဳျပီ"  လုိ႕  ထင္ျပီးအိပ္ယာကလူးလဲထျပီးအခန္းအျပင္ကုိေျပးထြက္လာမိတယ္။  တျခားအခန္းက
 ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျပးထြက္လာျပီး ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘာျဖစ္တာလဲ  နဲ႕  တေယာက္နဲ႕  တေယာက္ေမးႀကတာေပါ့။  ခ်က္ျခင္းဘယ္သူမွ ဘာျဖစ္မွန္းမသိႀကဘူး။ ခဏႀကာမွအေပၚဆုံးထပ္က ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက "ယူနီယံ ဘက္ကျဖစ္တာေဟ့၊ ယူနီယံဘက္က ျဖစ္တာ"နဲ႕  ေျပာလုိ႕  အေပၚဆုံးထပ္ကုိ တက္ႀကည့္မိပါတယ္။  ႀကားထဲမွာ သစ္ပင္ေတြခံေနလုိ႕  တုိ႕  အေဆာင္ကေန ယူနီယံ အေဆာက္အဦကုိ မျမင္ရေပမဲ့  အဲဒီဘက္မွာ  မီးခုိးျဖဴေတြ ဖုန္မွဳန္႕  ေတြ လွိမ့္ တက္ေနတာ ျမင္ရတယ္။  ဒါနဲ႕  အေပၚထက္ျပန္ဆင္း၊ ကုိယ့္အခန္းတံခါးကုိ မပိတ္မိခဲ့  ေသးလုိ႕  ျပန္ပိတ္ျပီး  သထုံလမ္းကေနထြက္ ယူနီယံ အေဆာက္အဦ ကုိသြားႀကည့္မိပါတယ္။  အခ်ိန္က ေနေရာင္တဲ့ တဲ့ မေရာက္ေသးပါဘူး။  ေကာင္းကင္က  အလင္းေရာင္ျပန္လုိ႕  သာျဖဴလြလြ အေရာင္သာရွိပါေသးတယ္။
ယူနီယံ အေဆာက္အဦႀကီးတခုလုံးဟာ  အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့ေတြ၊ သံေခ်ာင္း၊ သံဟင္ဂလန္ေတြ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ နဲ႕ ဘဲ ၀မ္းနည္းစရာေတြ႕  ရပါေတာ့ တယ္။  မီးခုိးျဖဴေတြ၊ ဖုန္မွဳန္႕  ေတြကေတာ့ တလူလူ ထြက္ရွိေနတုံးပါ။ ေစာေစာသြားႀကည့္လုိ႕  ဒီျမင္ကြင္းကုိေတြ႕  ရတာပါ။  တုိ႕  ထြက္ႀကည့္ျပီး မႀကာပါဘူး  စစ္သားေတြေရာက္လာျပီး  သထုံလမ္းဘက္ကုိ ထြက္ခြင့္ မေပးေတာ့ ပါဘူး။

                                ေက်ာင္း၀န္းထဲကုိ အျပင္ကလူေတြလဲ  ၀င္ခြင့္မေပး။  အတြင္းကလူလဲထြက္ခြင့္မေပးေတာ့ အေဆာင္ေတြရဲ႕  စဖုိေဆာင္က  ၀န္ထမ္းေတြလဲ  ၀င္လုိ႕ မရဘူးေပါ့။  ဒီေတာ့ တုိ႕  အားလုံး နံနက္စာပါ  ငတ္ႀကရျပန္တာေပါ့။

                                 ကိုကုိနဲ႕  ကုိရဲ  တုိ႕  က သထုံေဆာင္က  ဆုိေတာ့  သူတုိနဲ႕  ပုိနီးတယ္။  ကုိကုိက  အတန္းႀကီး  ဆုိေတာ့ သထုံေဆာင္ အေပၚဆုံးထပ္မွာ။  မ်က္ႏွာက်က္ ေက်ာက္ျပားေတြ ကြဲျပီးက်လုိ႕  တခ်ိဳ႕  ဆုိ ျခင္ေထာင္ေတြ စုတ္ျပဲကုန္တယ္။  လူအ၀င္အထြက္တံခါးေပါက္ေတြက ၂ခ်ပ္တံခါးေတြဆုိေတာ့
တုန္ခါျပီး အတြင္းဘက္ခ်ိဳင့္ ၀င္သြားႀကလုိ႕  မနည္းျပန္ဖြင့္ႀကရတယ္လုိ႕  ေျပာတယ္။

                                  ကုိယ့္အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့   ဆရာေတြက ၁၀နာရီေလာက္ဆုိရင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ရမယ္။  အေရးႀကီးတာနဲ႕  ကုိယ္သယ္ႏုိင္သေလာက္သာ  ယူသြားႀက။ က်န္တာကုိေသတၱာေတြထဲမွာ ေသာ့ခတ္ျပီးထားခဲ့ႀကပါ။ ေနာင္ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီလုိ႕  ေႀကျငာမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းေတြ လာယူလုိ႕  ရျပီဆုိေတာ့ လာယူႀကပါ  လုိ႕  ေျပာတာနဲ႕    အ၀တ္အစားနည္းနည္းပါးပါး အိတ္နဲ႕ ထည့္ျပီး က်န္တဲ့  စာအုပ္ေတြ ကုိေသာ့ခတ္၊ အိပ္ယာလိပ္ေတြ  ကုိသိမ္းျပီး ကုတင္ေပၚတင္ ထားခဲ့ရတယ္။

                                  နံနက္ ၁၀နာရီေလာက္ႀကေတာ့မွ သထုံနဲ႕  ပဲခူးေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြ  သထုံလမ္းဂိတ္ကထြက္။ ပင္းယနဲ႕  စစ္ကုိင္းကေက်ာင္းသားေတြ ပင္းယဂိတ္ကထြက္။ အင္း၀ေဆာင္ကေက်ာင္းသားေတြ  အင္း၀ဂိတ္ကထြက္ဆုိျပီး အစီအစဥ္ေရာက္လာတယ္။  ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ ဂိတ္၀က  စစ္ဗုိလ္ေတြက ေက်ာင္းသားမွတ္ပုံတင္ နဲ႕ တုိက္ စစ္ေဆး မွတ္တမ္းယူပီး မွ တဦးျခင္းထြက္ခြင့္ေပးတာဆုိေတာ့ ကုိယ္ထြက္ခြင့္ ရဘုိ႕   အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးရပါတယ္။

                                    ေက်ာင္းသားေတြကုိ  ဘယ္အခ်ိန္ထြက္ခြင့္ေပးမယ္လုိ႕  ေရဒီယုိက ေႀကျငာထားလုိ႕  အျပင္မွာ ဦးခင္ေလး  လာေစါင့္ေနတာေတြ႕  ရျပီး  သူငွားထားတဲ့ ကားနဲ႕  ဘဲ ရန္ကုန္ျမိဳ႕  ထဲကုိျပန္လာျဖစ္ပါတယ္။

                                   ၅၁ႏွစ္ေလာက္  ႀကာခဲ့ျပီ  ျဖစ္ေပမဲ့ ခုျဖစ္ေနသလုိ ခံစားမိတုံးပါ။  တကသ  ကုိလည္းခုအခ်ိန္ထိ ကုိယ့္ အဖြဲ႕  အစည္းလုိ႕  ဘဲခံစားမိတုံးပါ။

                                   ကုိယ္မလွဳပ္မရွားႏုိင္တဲ့ တကသ အဖြဲ႕  အစည္းကုိ ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ  မင္းကုိႏုိင္တုိ႕  ျပန္အေကာင္အထည္ေဖၚလုိ႕  သူတုိ႕  အဖြဲ႕  ကုိ အင္မတန္ေလးစားမိပါတယ္။  သူတုိ႕ အလြန္မွာေတာ့ ခု ေက်ာ္ကုိကုိတုိ႕  အုပ္စုေပါ့။  စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ေလးစားမိပါတယ္။  သူတုိ႕  ဟာ ကုိယ့္သားသမီး အရြယ္ေလာက္ဘဲ ရွိေပမဲ့  ကုိယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလုိဘဲ စိတ္ထဲ ခင္မင္မိပါတယ္။ သူတုိ႕  ရဲ႕  အေတြးအေခၚေတြ  အဆင့္ျမင့္တာကုိ ႀကားသိရေတာ့ ပုိ အားရမိတယ္။ 
 
                                     ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ တ၀ွဳိက္မွာ၊  ေဒါင္းအလံျပန္စုိက္မယ္လုိ႕  မင္းကုိႏုိင္ရဲ႕  ေႀကြးေႀကာ္သံကုိႀကားရေတာ့ ရင္ထဲမွ တုန္လွဳပ္သြားေအာင္  ၀မ္းသာမိပါတယ္။  တကသရဲ႕  မ်ိဳးဆက္ကုိ  မပ်က္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႀကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ ေတြ
ေပၚထြက္ေနတာကုိလဲ အင္မတန္အားရမိပါတယ္။  ေလးစားမိပါတယ္။

                                     ၂၀၁၃ခုႏွစ္မွာ  ၇ဂ်ဴလုိင္ အမွတ္္တရ ပြဲေတြ တျပည္လုံးမွာ အႏွံ႕  က်င္းပႀကတယ္ဆုိတာႀကားရတဲ့ အတြက္  ဒီႏွစ္ကုိ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။

                                 ဒီပီတိ နဲ႕  အတူ ၇ဂ်ဴလုိင္ ပြဲ အတြက္ ရည္ရြယ္စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္း ၁ပုဒ္ကုိ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။  ဒီသခ်င္းကုိ ဒီႏွစ္မွာမွ ႀကားဘူးတာပါ။
                               ေတးေရး--ကုိခြန္ဆုိင္း
                               ေတးဆုိ---မာကီ၊စိမ္းလဲ့လဲ့
                              ေတးဂီတ--Ever Green Music Network
                              Studio--Dozen Wave
                              Mixing--Myo Kyaw(String Studio)
                              တည္းျဖတ္--Nထြန္းလြင္(Ever Green)

                          
                                   ဒီသီခ်င္းကုိ ႏွလုံးသားနဲ႕ ခံစား နားဆင္ႀကည့္ပါ။
                                   ကဲ  ေနာက္မွ ဆက္ပါအုံးမယ္။
                                  အားလုံး  အဆင္ေျပႀကပါေစ။
                                  သုစံ
                                  ဂ်ဴလုိင္လ၊ ၈ရက္၊ ၂၀၁၃ခု

                            
         
                             

ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀ တခဏ(ဆ႒မပုိင္း)

                      ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀  တခဏ (ဆ႒မပုိင္း)

                  ၅၁ႏွစ္?
                  ၅၁ႏွစ္ေတာင္ ရွိျပီလား။
                  ေအာ္...ႀကာခဲ့ျပီေကာကြယ္။
                  ေျပာတတ္ႀက  တယ္ေလ။  ျပန္  စဥ္းစားႀကည့္စမ္း။  မေန႕  တေန႕  ကလုိဘဲတဲ့။
                  ငါ့ အတြက္ေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။   ျပန္စဥ္းစားႀကည့္ရင္ ခုေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေနသလုိပါဘဲ။  ပစၥဳပၸန္ တဲ့တဲ့
 မွာ  လုိပါဘဲ။  အပစ္မဲ့တဲ့၊  လက္နက္မရွိတဲ့ ငါတုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြကုိ  အသစ္ထြက္လာတဲ့ ဂ်ီ-၃ ေအာ္ေတာ္မက္တစ္ စက္ေသနတ္ေတြနဲ႕  ၀ုိင္းပစ္တာေတြ၊  တဒက္ ဒက္နဲ႕  ေအာ္ေတာ္မက္တစ္ ေသနတ္က  အတြဲလုိက္ပစ္သံေတြ၊  ရြီကနဲ   ရြီကနဲ နံေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ က်ည္ဆံ ေတြရဲ႕  အသံေတြ၊  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ေအာ္ဟစ္သံေတြ၊  အုိ  စုံေနေအာင္ပါဘဲ။ မ်က္စိထဲကလဲျပန္ျမင္ေနရ၊  နားထဲမွာလဲ
 ျပန္ႀကားေနရနဲ႕  ။  ဒီဘ၀မေျပာနဲ႕  သံသရာတေလ်ာက္မွာေတာင္ ေမ့ႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။

                          ဂ်ဴလုိင္ ၇ရက္ညေနခင္းေပါ့ေလ။  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ေဒါသက ပါေမာကၡခ်ဳပ္  ဦးကာ အေပၚေရာက္ျပီး  သူ႕  အိမ္ကုိ ၀ုိင္းျပီး ဆႏၵျပ ေႀကြးေႀကာ္ေနရာက  သူ႕  ရဲ႕  ျပန္လည္တုန္႕  ျပန္မွဳမရွိ မွဳ ေႀကာင့္  ပုိျပီးေဒါသေပါက္ကြဲလာႀကပါတယ္။ ေနာက္ သူေနတဲ့ ၀ုိင္းအတြင္းကုိ  ၀ုိင္းတံခါးတြန္းဖြင့္ျပီး ၀င္ေရာက္ေအာ္ဟစ္ ဆႏၵျပႀကပါတယ္။  ဘာမွတုန္႕  ျပန္မွဳ မရွိတဲ့ အခါ  သူ႕  အိမ္ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ကား၂စီးရပ္ထားတာ
ေတြ႕  ရပါတယ္။ ကားမွန္ေတြရုိက္ခြဲျပီး  မီးရွဳိ႕  မယ္လုပ္ေတာ့  ကားမီးေလာင္ရင္ အိမ္ကုိ  မီးကူးေတာ့မယ္။ အိမ္ထဲမွာ  ရွိတဲ့  သူေတြ ေသကုန္
ႀကမယ္လုိ႕  ေက်ာင္းသားျခင္း  သတိေပးျပီး  ကားကုိေမာင္းထုတ္လာႀကပါတယ္။  ပထမဆုံးထြက္လာတဲ့ ကားက ေဗာက္၀က္ဂြန္း ကား
အနီေလး။  ဒီကားက ဦးကာရဲ႕  သားပုိင္တဲ့ကား လုိ႕  ေက်ာင္းသားျခင္းေျပာလုိ႕  သိရတယ္။  သူ႕ သားကသခ်ၤာ ဌာနကတဲ့။ ၀ုိင္းအျပင္
ေရာက္ေတာ့  ကားမွာ မွန္တခ်ပ္မွ မရွိေတာ့ ပါဘူး။  ဒီကားကုိ အဓိပတိလမ္းနဲ႕  ဒဂုံလမ္းဆုံေနရာ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ  မီးတင္ရွဳိ႕  လုိက္ပါတယ္။

                               ဒီလုိလုပ္ေနတုံးမွာဘဲ   ေနာက္ထပ္ကားတစီးကုိလည္း တြန္းထုတ္လာပါတယ္။  ဒီကားကေတာ့  ေမာ့စဗစ္ အမ်ိဳးအစားပါ။ အေရာင္က အစိမ္းႏုေရာင္ေလး။   ဒီကားကုိေတာ့  အဓိပတိလမ္းထိပ္က  ပိတ္ထားတဲ့   တံခါးနားကုိ  ေရာက္ေအာင္  တြန္းသြားျပီးမွ   မီးရွဳိ႕  လုိက္ႀကပါတယ္။

                                မေန႕  ညကလည္း တညလုံးနီးပါး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တာနဲ႕  ဒီေန႕ လည္းတေနကုန္နီးပါးလွဳပ္ရွားခဲ့ႀကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ
လည္း ပင္ပန္းကုန္ႀကပါျပီ။  တုိ႕  လည္း ပင္ပန္းျပီဆုိေတာ့  ေဗာက္၀က္ဂြန္း ကားေလးနဲ႕  မနီးမေ၀းမွာ ထုိင္ျပီး  စကားေျပာေနႀကတယ္။  အဓိပတိလမ္းလယ္ေခါင္မွာေပါ့။   တုိ႕  ၀ုိင္းမွာ ကုိကုိကုိညြန္႕စံ၊ကုိရဲ၊ကုိရဲထြတ္ နဲ႕ ငါေပါ့။ တျခားသူေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။  အခ်ိန္ကလည္း
 ညေန ၆နာရီေလာက္ေတာ့ ရွိျပီထင္တယ္။  ေနကလည္းခ်ိဳေနျပီ။  ခဏနားျပီးရင္ အေဆာင္ျပန္  ေရခ်ိဳး၊ ျပီး  ထမင္းစားႀကမယ္ေပါ့။

                                  ဒီလုိအခ်ိန္မွာဘဲ  စက္ေသနတ္သံ  တဒုိင္းဒုိင္း တဒက္ဒက္နဲ႕  ႀကားရေတာ့တာဘဲ။  ပစ္ျပီေဟ့  လုိ႕  ေက်ာင္းသားျခင္း
သတိေပးသံေတြႀကားရျပီး တုိ႕  စကား၀ုိင္းလည္း  ပ်က္သြားေတာ့ တာပါဘဲ။  ငါကေတာ့အဓိပတိလမ္းေပၚကေန တုိ႕  အေဆာင္ဘက္နီးတဲ့
 ေရေျမာင္းဘက္ကုိေျပးျပီး ေရေျမာင္းထဲကမွ ပစ္သံႀကားရရင္  ေရတမာပင္ကုိ  ကြယ္လုိက္၊ ပစ္သံရပ္သြားရင္ ေျမာင္းထဲကေနေျပးလုိက္နဲ႕  အေဆာင္ဘက္ျပန္ေျပးတာေပါ့။ အတူတူ စကားေျပာေနႀကတဲ့သူေတြ  ဘယ္ကဘယ္လုိေျပးျပီး ဘယ္ေရာက္သြားႀကတယ္ဆုိတာေတာင္  မသိေတာ့ဘူး။ ေအာက္ကပုံကေတာ့ က်ည္ဆံမ်ားကုိေရွာင္တိမ္းေျပးလႊားခဲ့ရေသာ ေရေျမာင္းႏွင့္ ေရတမာပင္တုိ႕ပါ။

                          ပစ္သံႀကားလုိက္  သစ္ပင္ကြယ္လုိက္၊ ျပီး ေျမာင္းထဲကေနေျပးလုိက္နဲ႕  ေနာက္ဆုံး  ပင္းယေဆာင္ေရွ႕  ေရာက္သြားတယ္။  ပင္းယေဆာင္ေရွ႕  မွာလည္း  မ်က္ရည္ယုိဗုံး  ဒဏ္ကာကြယ္ဘုိ႕  ေရတုိင္ကီ တခုခ်ထားျပီး  ေရျဖည့္ထားတယ္။  ေျမာင္းထဲကဆင္း
ေျပးလာရေတာ့  ေျခေထာက္ကလဲေပ၊ ျမက္ရြက္ေတြကရွဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီေရတုိင္ကီထဲက ေရနဲ႕  ေျခေဆးႀကရတယ္။  ငါလည္း အဲဒီမွာဘဲေဆးရတာေပါ့။ စစ္သားေတြကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး  ဆုိျပီး  ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေဆးေနတာပါ။  ပင္းယေဆာင္တည့္တည့္က အဓိပတိလမ္းကုိထြက္တဲ့အေပါက္ရွိတယ္။ အဲဒီကေန တုိ႕  ထက္ ေနာက္က်ေနတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြ အသုတ္လုိက္  အသုတ္လုိက္  ၀င္  ၀င္ေျပးလာႀကတာေပါ့။ တသုတ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က  သစ္ပင္ေတြကြယ္မေျပးဘဲ  အဓိပတိလမ္းေပၚကေနေျပးလာတာ  ပင္းယေဆာင္ထြက္ေပါက္တဲ့တဲ့မွာဘဲ    ေသနတ္မွန္ျပီး   ေနာက္ျပန္လဲသြားတာေတြ႕  လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ကေရာက္လာတဲ့ အသုတ္က လဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကုိ ၀င္ေပြ႕  ႀကျပီး  စစ္ကုိင္းေဆာင္ဘက္ကုိ မေျပးတာေတြ႕  ရတယ္။  ေနာက္ စစ္သားေတြ  ေက်ာင္းထဲ၀င္လာႀကျပီလုိ႕   ေက်ာင္းသားျခင္းသတိေပးႀကေတာ့ တုိ႕  လည္းနီးရာပင္းယေဆာင္ထဲဘဲ ၀င္ခုိလုိက္ရေတာ့တယ္။


                               စစ္သားေတြက အေဆာင္၀င္းထဲအထိေတာ့၀င္မလာႀကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့  အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ  ေနရာယူျပီး  အေဆာင္ေတြကုိ ပစ္ႀကတယ္။

                                  ေနာက္မွေတြ႕  လုိ႕ ငါ့ အကုိကေျပာတာက တကယ္ထိေအာင္ပစ္မွာမဟုတ္ပါဘူးလုိ႕  ထင္ျပီး အဓိပတိလမ္းအတုိင္း  သူကေျပးတာတဲ့။  ေနာက္ သူ႕  ေရွ႕  မွာဘဲ  ေက်ာင္းသားေတြ ေသနတ္မွန္ေတာ့မွ  ေျမာင္းဘက္ဆင္းေျပးရတယ္တဲ့။ သူလဲပင္းယေဆာင္မွာ
၀င္ပုံးတာပါဘဲ။  သူကအေပၚထပ္ ၀ရံတာမွာရွိတဲ့ တုိင္ကုိ ကြယ္ျပီးေနတာတဲ့။

                                    "မင္းတုိ႕  တရုတ္ျဖဴေတြေတာ့ မတုိက္ရဲဘူး။  တုိ႕  ကုိလာပစ္ရသလား "ဆုိျပီး  ေက်ာင္းသားေတြက ဆဲေတာ့  စစ္ဗုိလ္လုပ္တဲ့သူက သံတုိင္ႀကားကေန မွန္ေျပာင္းနဲ႕  ႀကည့္ျပီး သူ႕  စစ္သားကုိ ဘယ္ကုိပစ္၊ ဟုိကုိပစ္ နဲ႕  ညႊန္ႀကားေနတာေတြေတြ႕  တယ္တဲ့။
ငါပုံးေနခဲ့တဲ့ အခန္းကဘယ္သူ႕  အခန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။  ေက်ာင္းသားျခင္းလာ  လာဆုိျပီး၀င္ပုံးေနႀကတာပါ။  ေလး  ငါးေယာက္
ေလာက္ရွိမယ္။  စစ္သားေတြ အေဆာင္ထဲထိ  ၀င္လာရင္ေတာ့ ရရာနဲ႕  ျပန္ခုခံရမွာဘဲ။သူေသကုိယ္ေသေပါ့ ဆုိျပီး အားလုံးက
 ေျပာေနႀကတာပါ။

                                  ည ၈နာရီခြဲေလာက္ႀကမွ   အေဆာင္က ဆရာတေယာက္က အခန္းေတြလုိက္ျပီး တျခားအေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြ ရွိလားလုိ႕  ေမးျပီး  ေနာက္ေဖးေပါက္ကေနကုိယ့္အေဆာင္ကုိယ္ျပန္လုိ႕  ရျပီလုိ႕  လုိက္ေျပာတယ္။  သူကဘဲ ဒီေလာက္ေသတာ
 ေက်ာင္းကေတာ့ မပိတ္လုိ႕  မရဘူး၊ ပိတ္ရမွာပါဘဲ  လုိ႕  ေျပာတယ္။  ငါေနတဲ့ ပဲခူးေဆာင္နဲ႕  ပင္းယေဆာင္က ဟုိဘကိဒီဘက္ကပ္ရက္  ဆုိေတာ့ ျပန္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။  ဒါေပမဲ့  အဲဒီည  ထမင္းငတ္ႀကတာေပါ့။

                                     ကုိယ့္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ  ဘယ္အခန္းက ဘယ္သူျပန္ေရာက္လဲ၊ မေရာက္လဲနဲ႕  ေမးႀကျမန္းႀက။ အေတြ႕ အႀကုံေတြေျပာႀကနဲ႕  ေပါ့။  ပဲခူးသား ငါ့ အခန္းေဖၚေတာ့ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။  အားလုံးစိတ္မခ်မ္းသာစြာနဲ႕  ဘဲ ၊ ေနာက္ေန႕  ဘာျဖစ္လာမလဲ ဆုိတာစဥ္းစားရင္းနဲ႕  ဘဲ အဲဒီညကုိ ကုန္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။

                                      ေႀသာ္...၇ရက္ဂ်ဴလုိင္ကုိေတာ့ ျဖင့္  ဘယ္ေတာ့မွ  မေမ့ႏုိင္ေတာ့ပါလား။
                                     ေနာက္မွဆက္ပါအုံးမယ္။



                                      သုစံ
                                      ၇ရက္ဂ်ဴလုိင္ ၂၀၁၃ခု
                                     (၅၁) ႏွစ္ေျမာက္ေန႕  အမွတ္တရ

                            

                         ေလာ့စ္အင္ဂ်လိ  သုိ႕  တေခါက္

                          ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွဳ မရွိႀကလုိ႕  ဘေလာ့ ကုိ ေရးဘုိ႕  အားေလ်ာ့ ေနတုံး စာတေစာင္ေရာက္လာတယ္။  ေနာက္ထပ္

 ေရးသားမွဳ မရွိရင္  ဒီဘေလာ့ ကုိ အျပီးအပုိင္ ဖ်က္သိမ္းျပစ္မယ္တဲ့။ ေအာ္.. ဘေလာ့ ေလာကမွာလဲ ျခိမ္းေျခာက္မွဳေတြနဲ႕  ပါလား။ 

                           ကဲေလ ဘေလာ့ေလး သက္တမ္းရွည္ပါေစေတာ့ ဆုိျပီး ႀကံဖန္လုိ႕ ပုိ႕  စ္ေလးတခုေရးလုိက္ရအုံးမွာေပါ့။

                            ၂၀၁၃ခု၊ ေမလကုန္ ၃၁ရက္ေန႕  မွာ မိသားစုအားလုံး အားတာနဲ႕  ေလာ့စ္အင္ဂ်လိျမိဳ႕ကုိအလည္သြားျဖစ္ႀကတယ္။

 တုိ႕  ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕  ေလာ့စ္အင္ဂ်လိနဲ႕  က မုိင္ ၃၈၄မုိင္ ေ၀းပါတယ္။  ကုိယ့္ ကားနဲံ႕  ကုိယ္ေမာင္းရင္  ၆နာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္။

                              ငါက ေမလ ၃၀ရက္ေန႕  ညအလုပ္ လုပ္ရေသးတာဆုိေတာ့ ၃၁ရက္ေန႕  မနက္ ၈နာရီခြဲေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။  သမီးက အဲဒီေန႕ မနက္ အလုပ္ဆင္းရတာဆုိေတာ့  မနက္ ၁၁နာရီ ခြဲေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။  ဒီလုိနဲ႕  အိမ္က ၁၂နာရီခြဲေလာက္မွ စထြက္ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။

                                ေႏြဥတု ဆုိေတာ့ ေနကေတာ့ ပူပါတယ္။ ေဒလီစီးတီးနဲ႕  ေတာ့ ဥတုကတျခားစီေပါ့။ ေဗးဧရိယာကေတာင္တန္းေတြ

ေက်ာ္လာျပီးရင္ ေျမျပန္႕  လုိျဖစ္သြားတယ္။ ေလာ့စ္အင္ဂ်လိနားေရာက္ေတာ့မွ  ေတာင္တန္းေတြေတြ႕ ရေတာ့တယ္။  ဒီေတာင္တန္း

ကလည္း ေဆာင္းတြင္းဆုိ ႏွင္းျဖဴေတြက်တတ္တဲ့ ေနရာပါ။  ယုိစမတီ လုိေတာ့ ႏွင္းေတြ စုခဲမေနပါဘူး။

 

ကားေမာင္းေနတုံး ကားေပၚကေနရုိက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ မအားလုိ႕  ကားမွန္ေဆးမထားျဖစ္လုိ႕  ပုံေတြက မွဳံ၀ါး၀ါးပါ။  သည္းခံႀကည့္ႀကပါ။

                                      ေလာ့စ္အင္ဂ်လိ(အယ္ေအ) ကုိညေန ၇နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။  အယ္ေအ ျမိဳ႕  ထဲကေစ်းႀကီးလုိ႕  ျမိဳ႕ထဲနဲ႕  မနီးမေ၀း အယ္မြန္းတီအရပ္မွာတည္းပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕  ထဲနဲ႕  ကမာရြတ္လုိေပါ့။မုိတယ္၆ ဆုိတဲ့  တည္းခုိခန္းရွိတယ္။  

                                      ဒါက ေရာက္ျပီး ညစာ စားဖုိ႕  ထြက္အလာမွာ ရုိက္ထားတာပါ။။

                                    ေနာက္ေန႕  မနက္ေစာေစာ ထျပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္မွတ္တမ္းယူခဲ့ပါေသးတယ္။

                  

                                    အယ္ေအမွာရုပ္ရွင္ စတူဒီယုိ ၂ခုက ပရိတ္ႆတ္ႀကည့္ ႏုိင္ေအာင္ ၀င္ေႀကးနဲ႕  ၀င္ႀကည့္ဘုိ႕  စီစဥ္ထားပါတယ္ ။ ယူနီဗာဆယ္နဲ႕  ေ၀ါ့ဒစ္စေနေပါ့။  အခ်ိန္ကလည္း  ေကာင္းေကာင္းမရလုိ႕  ယူနီဗာဆယ္ကုိဘဲ သြားႀကည့္ခဲ့ပါတယ္။  ၀င္ေႀကးက တေယာက္ကုိ ၇၅ေဒၚလာေပးရတယ္။  ျမန္မာေငြ က်ပ္၇ေသာင္းေလာက္ရွိတာေပါ့။ ပထမေတာ့ ေစ်းႀကီးလွတယ္လုိ႕  ထင္တာ။  ၀င္ႀကည့္ျပီးေတာ့မွ တန္တယ္ဆုိတာသိရတယ္။ 

                                   

                                      မနက္စာကေတာ့ " ယုိရွီႏုိယာ"  ဆုိတဲ့ ဂ်ပန္ဆုိင္မွာ ၀င္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။

                                   စားေသာက္ျပီးမွ ယူနီဗာဆယ္ကုိသြားတာပါ။ ခု ပုံေတြကေတာ့  ယူနီဗာဆယ္ အ၀င္က ပုံေတြပါ။

                          ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယုိ ထဲမွာေတာ့ ပုံေသရုိက္ျဖစ္တာနည္းတယ္။ ဗီဒီယုိဘဲရုိက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။  ရုိက္စရာေတြကမ်ား၊ ႀကည့္စရာေတြက စုံေတာ့ ဘယ္ေနရာဘယ္လုိရုိက္ရမယ္ဆုိတာေတာင္ စဥ္းစားခ်ိန္မရဘူး။  ဘယ္ေနရာက ဘယ္လုိျပကြက္ေတြ
ထြက္လာမယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ ကင္မရာကုိ ႀကိဳျပီးျပင္မထားႏုိင္ခဲ့ဘူး။   ဒီေတာ့ ရုိက္ခ်က္ေတြက လုိေနတာေပါ့။
                           အယ္ေအက အရမ္းပူတယ္။ ေန႕  ခင္းမွာေပါ့။ ဒါေႀကာင့္ စံဖရန္လုိ အေႏြးထည္၀တ္စရာမလုိဘူး။ ဒါေပမဲ့ စတူဒီယုိကထြက္ခါနီး ညေန ၅နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ေအးလာတယ္။  ခုစတူဒီယုိအတြင္း မွာရုိက္ခဲ့တဲ့ ပုံေတြပါ။

                          အထဲမွာ ရုပ္ေသ သိပ္မရုိက္ျဖစ္လုိ႕   ဒီပုံေလာက္ဘဲရွိတယ္။  ဗီဒီယုိဘဲရုိက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေခြလုပ္ထားျပီးျပီ။ ႀကဳံရင္ ႀကည့္ရေအာင္ပုိ႕ လုိက္ပါအုံးမယ္။



            အထဲမွာ " ေရကမၻာ" ျပကြက္တုိ႕  ၊သူရဲေျခာက္ေသာအိမ္ႀကီးတုိ႕  ၊ ရုပ္ရွင္ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္တုိ႕  ဆုိတာႀကည့္လုိ႕ ေကာင္းတယ္။  ရွရက္ ဘီလူးရဲ႕ ဇတ္လမ္း က 4Dျပကြက္နဲ႕  ျပထားတာ။ ျပကြက္က ေရထဲက်သြားလုိ႕ ေရစင္တာဆုိရင္ႀကည့္တဲ့သူမွာလဲ ေရလာစင္တယ္။
 ျပကြက္ထဲက အရုပ္က ၀ူး  ဆုိေလမွဳတ္လုိက္ရင္ ႀကည့္တဲ့ သူကုိလည္း ေလက တုိးသြားတယ္။ ျပကြက္ထဲက ဇတ္ေကာင္က ရထားစီးသြားလုိ႕  လွဳပ္ခါရင္ ႀကည့္တဲ့သူကလဲ  ရထားလွဳပ္သလုိလုိက္လွဳပ္တယ္။  စင္ကာပူေရာက္ရင္ ယူနီဗာဆယ္သြားႀကည့္ႀကေပါ့။ဒါေတာ့ ဗီဒီယုိ
ရုိက္လုိ႕မရလုိ႕  မရုိက္ခဲ့ပါဘူး။

                                 ေရကမၻာျပကြက္မွာေတာ့ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာျပီး ၀င္ရုိးစြန္းမွာရွိတဲ့  ေရခဲေတြအရည္ေပ်ာ္သြားလုိ႕  ေရေတြ
လြွမ္းသြားျပီးေနာက္ လူေတြဟာ ေရထဲမွာဘဲ သေဘၤာပ်က္ႀကီးေတြနဲ႕  ေနရာကတုိက္ႀကခုိက္ႀကတဲ့ဇတ္လမ္းပါ။  ဒါကုိေတာ့ ရုိက္လာခဲ့
ပါတယ္။

                                သူရဲေျခာက္တဲ့ အိမ္ႀကီးက အထဲမွာေမွာင္ခ်ထားျပီး ကင္မရာေတြကုိ မီးမသုံးဘုိ႕ တားျမစ္ထားတာေႀကာင့္
 ေမွာင္ထဲမွာဘဲ ရသလုိရုိက္ခဲ့ရတာပါ။ ေရွ႕  ကလြင္မာဦးကသြားတာဆုိေတာ့ သူေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ ရုတ္တရက္ ထြက္လာျပီး  ေျခာက္တဲ့ အရုပ္ေတြက ေနာက္ဆုံးက ကင္မရာမင္း အလွည့္ႀကေတာ့  ေျခာက္ျပီး ျပန္၀င္သြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္လုိ႕  သိပ္ေတာ့ ေႀကာက္စရာမေပၚဘူးေပါ့။
 
                                 ရွရက္ ဘီလူး ျပကြက္မွာေတာ့ 4Dျဖစ္ျပီး ရုိက္ရင္လည္း ၀ါးေနတာဘဲ ေပၚမွာျဖစ္လုိ႕  မရုိက္ခဲ့ပါဘူး။

                                 ရုပ္ရွင္ထဲပါတဲ့ တိရိစၦာန္လိမၼာေလးေတြျပခန္းေတာ့ ရုိက္ခဲ့ ပါတယ္။ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ျပခန္းကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြပါ။ ပရိႆတ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကုိေခၚျပီး သူ႕ လက္ကုိ အားလုံးရဲ႕  ေရွ႕  မွာဘဲ ဓားနဲ႕  လွီးျဖတ္တာ ေသြးေတြ ရဲကနဲစီးႀကလာတာေတြလုပ္ျပပါတယ္။လူကသရုပ္ေဆာင္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာ အကူအညီနဲ႕  ဘီလူးပုံျဖစ္ေအာင္လုပ္ရုိက္တာတုိ႕   ၊
 ပရိႆတ္ထဲက မိသားစုတစုကုိေခၚျပီး ပိတ္ကားစိမ္းေရွ႕ မွာသရုပ္ေဆာင္ခုိင္း၊ ျပကြက္ႀကေတာ့ေတာထဲမွာ သရုပ္ေဆာင္ေနရသလုိ
ျဖစ္ေအာင္ ရုိက္ျပတာတုိ႕  ေပါ့။  တာေတြေတာ့ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

                                  ဂ်ဴရစစ္ပါတ္ ျပကြက္မွာေတာ့ ေလွစီးရင္ ေရစုိမွာမုိ႕  မစီးျဖစ္ပါဘူး။ထရန္စေဖၚမာဆုိတဲ့ ျပကြက္မွာလဲ
  ႏွလုံးမေကာင္းသူေတြမစီးပါနဲ႕  လုိ႕  တားျမစ္ထားလုိ႕  မစီးျဖစ္ခဲ့ဘူး။  မံမီအရုပ္ျပခန္းမွာလဲ  ဒီလုိပါဘဲ။

                                  ခုတည္းခုိခန္းထဲက ပုံေတြပါ။

                                  ေနာက္ေန႕  ေတာ့ ေဟာလီ၀ု ျမိဳ႕  ထဲက ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ႀကယ္ပြင့္ေတြနဲ႕  နံမည္ႀကီး မင္းသားမင္းသမီးေတြ၊  ဂီတဘက္ကသူေတြ၊ ဇတ္ညြွန္းေရးသူေတြ ရဲ႕  နံမည္ေရးထားတာေတြႀကည့္ျပီး ဆိပ္ကမ္းျဖစ္တဲ့ စန္တာေမာ္နီကာ ကုိသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကအျပန္ ေန႕လည္စာစားျပီး မွ ေဒလီစီးတီး ကုိျပန္ခဲ့ ႀကတာပါ။ ည၉နာရီေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းကပုံေတြပါ။

                                ကဲ...ဒီတပါတ္ေတာ့  ဒီေလာက္ပါဘဲ။
                                အားလုံး  အလုပ္မ်ားေနေတာ့ ႀကည့္မဲ့ သူမွ  ရွိပါ့မလားဘဲ။
                                အားလုံး  မဂၤလာပါ။
                                သူစံ
                               ဇြန္လ၊ ၁၅ရက္၊၂၀၁၃ခု။

                                  

                   

                                     ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀   တခဏ (ပဥၥမ ပုိင္း)

                     မနက္  လင္းျပီေလ။  ညကအိပ္ေရးပ်က္ခဲ့လုိ႕   ရီေ၀ေ၀နဲ႕  မထျခင္  ထျခင္နဲ႕  အိပ္ယာက  လူးလဲထျပီး  ေက်ာင္းသြားခဲ့ ရတယ္။  ဒီေန႕  အလုပ္မ်ားမယ္  မဟုတ္လား။

                     ဒီေန႕  ေတာ့ Zoology  နဲ႕  Botany  လက္ေတြ႕  ခန္း၀င္ရမွာပါ။  ခုပ်က္စီးသြားျပီ၊  မရွိေတာ့ ျပီျဖစ္တဲ့  လိပ္ခုံး ရွိရာ  စာသင္ေက်ာင္းကုိေပါ့။  လက္ေတြ႕  ခန္းကုိေဆာက္ထားထားတာ  အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။

                      ဒါကေတာ့ တုိ႕  လက္ေတြ႕  သင္ခန္းစာေတြ  သင္ခဲ့ ရတဲ့ ေနရာေပါ့။   တုိ႕ ေခတ္ တုံးကပုံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  ေအာက္ဆုံးထပ္က သံဇကာေတြ  တုိ႕  တုံးကမရွိပါဘူး။ ခုပုံက  ေတာင္ဘက္စာႀကည့္တုိက္ ေအာက္က ရုိက္ထားတဲ့ပုံပါ။  ဒီေက်ာင္းေဆာင္က
  ေတာင္နဲ႕  ေျမာက္နဲ႕   တန္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦပါ။  ဒါရဲ႕  အေရွ႕  ဘက္ အရပ္မွာလဲ အေဆာက္အဦ ျမင့္ျမင့္ မရွိဘူး။  အေနာက္ဘက္မွာ လဲကြက္လပ္။ အလင္းေရာင္ကုိ ကြယ္ေနတာ ဘာမွမရွိဘူး။   လက္ေတြ႕  ခန္းတခုလုံးရဲ႕  အေရွ႕  ဘက္ အေနာက္ဘက္ နံရံ ေတြက မွန္ အထူႀကီးေတြနဲံ႕  ဘဲကာထားတာ။    အျမဲတန္း  လင္းျခင္းေနတာဘဲ။  ဖားခြဲ၊ ၀က္ခြဲ၊ ပုိးဟပ္ခြဲ၊ တီေကာင္ရဲ႕  ဦးေဏွာက္ရွာ  ဒီမွာ  အကုန္လုပ္ရ တယ္။  ပန္းပြင့္ ကေလးေတြကုိ တစစီ ခြဲျပီးႀကည့္မလား။  ျမက္ရြက္ ကေလးေတြထဲကကလာပ္စီးေလးေတြထဲမွာ " ဆုိက္တုိပလဆမ္ "
  ေလးေတြ လည္ပတ္ေနတာကုိ မုိက္ကရုိစကုတ္နဲ႕  ႀကည့္မလား။  ျခင္ေကာင္ေလးရဲ႕  အစာအိမ္ ေဘးမွာ  ငွက္ဖ်ားပုိးေတြ  တြယ္ေနတာကုိ မွန္ဘီလူးနဲ႕  အႀကီးခ်ဲ႕  ႀကည့္မလား။  ဒီအခန္းမွာ  လက္ေတြ႕  လုပ္ရတာေပါ့။
                
                        ဒီအေဆာက္အဦမွာ  ေခတ္ေပၚ  ပန္းပုရုပ္ေတြလဲ  ရွိတယ္။  သုံးထပ္တုိက္ေလာက္ျမင့္တဲ့  နံရံ ေပၚမွာ  ေႀကြျပားေတြနဲ႕  သရုပ္ေဖၚထားတဲ့  ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြရဲ႕  လက္ရာေတြ ေျခာက္ခုေလာက္  ရွိတယ္။  ေထာက္ထားတဲ့  တုိင္မပါဘဲ  ေလထဲကုိ  ထုိးထြက္ေနတဲ့  တဆစ္ခ်ိဳး  ေလွခါးနဲ႕  ဒုတိယထပ္ကုိ တက္ရတဲ့  ေလွခါးလဲရွိတယ္။ အလယ္ေခါင္က  ေမြးျမဴထားတဲ့  ျမက္ခင္း  စိမ္းစိမ္း  ႏုႏု ေလးေတြ
စုိက္ထားတဲ့ ကြင္းျပင္။ ျမက္ရုိင္းႀကမ္းႀကမ္းေထာ္ေထာ္ႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး။   ဘုိင္အုိလက္ေတြ႕   ခန္းကေနႀကည့္ ရင္ စိမ္းစိမ္းျမျမ နဲ႕  လြင္ေနတာဘဲ။  ျပည္လမ္းမနဲ႕  ကပ္ရက္ကလည္း  ေႀကြျပားခင္း  ေရကန္လုပ္ထားေသးတယ္။  အလယ္မွာေရပန္းရွိတယ္။ အေဆာက္အဦက
 ေတာ္ေတာ္ေခတ္မွီပါတယ္။   ခုေခတ္  ေရေႀကာင္းတကၠသုိလ္က ကုိဖုိးပါတုိ႕  ၊   မေကြးေဆးတကၠသုိလ္တုိ႕  မွာေတာ့  ဘာေတြ ထူးထူးျခားျခားရွိလဲ  မသိဘူး။  ေရေက်ာင္းသားႀကီး  ကုိဖုိးပါနဲ႕   ေဆးေက်ာင္းသူ   ေကာလိပ္ဂ်င္မေလး တုိ႕    ေရးမွ  ဖတ္ရ၊ သိရမွာေပါ့။

                         လက္ေတြ႕   တန္းက ေန႕  လည္ ၁၁နာရီခြဲေလာက္မွျပီးတယ္။  တကသ မွာ စ မွာက ေန ႕ လည္ ၂နာရီဆုိေတာ့  အခ်ိန္နည္းနည္းရတယ္။  ဒါနဲ႕  အခန္းျပန္ ။  ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြျပန္ထားျပီး  အိပ္ျခင္ေျပ သူငယ္ျခင္းေတြနဲ႕  အတူ  ဦးခ်စ္ဆုိင္မွာ  လဘက္ရည္သြားေသာက္ ႀကတယ္။

                           တကသ အေဆာက္အဦမွာေတာ့  ေက်ာင္းသားအလံ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံ  ေတြတလူလူေပါ့။  တကသ  သီခ်င္းေတြကုိလဲ
  ေလာက္စပီကာနဲ႕  အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက  ႀကားရေအာင္  ဖြင့္ထားတာ အက်ယ္ႀကီး။ ကုိျမတ္ေလးစပ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးႀကား
ရတယ္။   ခုေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြ  ဘယ္ျပန္ရွာရမယ္ေတာင္  မသိေတာ့ ပါဘူး။

                           ဦးခ်စ္ဆုိင္ကေန  အမရ၊ မႏၱေလးေဆာင္ဘက္က တကသ ကုိမသြားဘဲ အေျခအေနႀကည့္  ရေအာင္  လွည္းတန္းဘက္
ထြက္ျပီးမွ  တကၠသုိလ္ရိပ္သာ လမ္းအတုိင္း  တကသ ဘက္ကုိေလွ်ာက္လာျဖစ္တယ္။   ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာေတာ့  ၃-၄ေယာက္ေလာက္  စု   စု ေနတဲ့  အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူအုပ္စုေတြေတြ႕ ရတယ္။  ေထာက္လွန္းေရးေတြေနမွာေပါ့။  အခ်ိန္နီးျပိဆုိေတာ့  အဲဒီကေန တကသကုိ  အဓိပတိလမ္းကေန တဆင့္ ၀င္လုိက္ေတာ့ တယ္။

                          

                
                             ဒါက တကသ အမွဳေဆာင္ေတြပါ။  တုိ႕  ႏွစ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  စစ္မျဖစ္ခင္  ဟုိေရွးတုံးကပုံပါ။  အႀကီးခ်ဲ႕  ႀကည့္လွ်င္  Gift of U Nyo  ဆုိတာေတြ႕  ရမွာပါ။  သူေဌး  ဦးညိဳက  ေဆာက္ေပးထားတာပါ။  ဒီကေန   ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး  တုိက္ပြဲ၀င္ သူရဲေကာင္းေတြ  ေမြးဖြါးေပးခဲ့တာေပါ့။  အျပင္က  ရုိက္ထားတဲ့  ပုံေတြက  ၀ါးေနလုိ႕  ဒီပုံကုိတင္ေပးလုိက္တာပါ။

                                တကသ ထဲ ေရာက္ေတာ့  ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား  ေရာက္ေနပါျပီ။  တုိ႕ အုပ္စုလည္း  ေခ်ာင္တဲ့ ေနရာရွာျပီး  ၀င္ထုိင္လုိက္ႀကတယ္။  ခဏေနေတာ့  အခန္းအနားစတယ္။  အခန္းအနား သဘာပတိ ကေတာ့ တကသ ဥကၠဌ ကုိဗေဆြေလး  ေပါ့။   တကၠသုိလ္ ေကာင္စီမွာ  ေက်ာင္းသားကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိ စစ္အစုိးရက  ျဖဳတ္ပစ္ျပီး  မတရားတဲ့  အခ်က္ေတြကုိ စည္းကမ္းလုပ္ျပီးခ်မွတ္ထားေႀကာင္း။  တကၠသုိလ္ေက်ာင္းကုိ သူတုိ႕  စစ္တပ္ ဘားတုိက္ ေတြလုိ  အတင္းအက်ပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ အမိန္႕ေတြခ်ထားတာကုိ  ရွဳတ္ခ်ေႀကာင္း။  ေက်ာင္းသားကုိယ္စားလွယ္ေတြ  ျပန္ခန္႕  ဘုိ႕  ၊ အေဆာင္စည္းကမ္းေတြ ကုိ အရင္လုိဘဲ ျပန္ျပင္ေပးဘုိ႕  ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ  တင္ျပျပီး  ေက်ာင္းသားထုရဲ႕  သေဘာတူညီခ်က္ ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။  တုိ႕  တေတြကလည္း ၊  အားလုံးကလည္း ေထာက္ခံေႀကာင္း  ဆႏၵျပဳႀကတယ္။  ေနာက္ဆုံးႀကေတာ့  ကုိသာဘန္းထင္တယ္။  သူကတခုေတာင္းဆုိတယ္။  ဒီအစည္းအေ၀းျပီးလွ်င္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳေတြကုိ ဆန္႕  က်င္ကန္႕  ကြက္တဲ့  အေနနဲ႕  ေက်ာင္းသားေတြ  ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းမွာဘဲ အဓိပတိ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပဘုိ႕  တင္ျပတယ္။  တက္လာတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြ ကုိဆႏၵေတာင္းခံတဲ့ အခါ  အားလုံးက သေဘာတူတဲ့ အတြက္ တကသ က ဦးေဆာင္ျပီး တုိ႕  တေတြ အဓိပတိ လမ္းတေလွ်ာက္ခ်ီတက္ဆႏၵျပႀကပါတယ္။

                                           ဒါက တကသ အေဆာက္အဦက ထြက္လာတဲ့  ပုံေပါ့။

                                              ဒါက ဘြဲ႕  ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦ ေရွ႕  ကေနျပန္ ထြက္လာတဲ့  ပုံပါ။  အခ်ိန္သိပ္မႀကာပါဘူး။  ညေန ၄နာရီေလာက္ဆုိ ျပီးတယ္နဲ႕  တူပါတယ္။  ျပီးျပီဆုိေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြလဲ ကုိယ့္ အေဆာင္ကုိယ္ျပန္ႀကေပါ့။   တကသ က အမွဳေဆာင္ေတြဘဲ  တကသ မွက်န္ခဲ့ တာပါ။  တကသ က ၂ထပ္အေဆာင္။  အစည္းအေ၀းကအေပၚထပ္ခမ္းမႀကီးမွာ လုပ္တာ။
  ေအာက္ထပ္မွာက လဘက္ရည္ဆုိင္၊ ဆံသဆုိင္ေတြရွိတယ္။  ငါကေတာ့ ကုိယ့္ အေဆာင္ကုိယ္မျပန္ေသးဘဲ  စစ္ကုိင္းေဆာင္က သူငယ္ခ်င္း သက္တင္ အခန္းကုိ  လုိက္သြားတယ္။ သူနဲ     ကုိရဲျမင့္ နဲ႕  ကတခန္းထဲ။  ၂ေယာက္လုံးနဲ႕ သိေတာ့သူတုိ႕  ႏွင့္စကားသြားေျပာေနတာပါ။
  ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။

                             မႀကာပါဘူး။  အဓိပတိလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ   ေအာ္ျပီးေျပးလာႀကလုိ႕  ဘာျဖစ္တာလဲဆုိျပီး  အခန္းထဲကထြက္၊ ၀ရန္တာကေန  ႀကည့္ျဖစ္တယ္။  တကသမွာ ပုလိပ္ေတြ ၀င္ဖမ္းေနျပီ။  ရဲေဘာ္တုိ႕  ဆင္းခဲ့ႀက လုိ႕  ေအာ္ျပီး အေဆာင္က    ေက်ာင္းသားေတြကုိ လုိက္ေခၚေနတာကုိး။ ခ်က္ျခင္း  ျဗံဳးဆုိ  အဓိပတိလမ္းေပၚ   ေရာက္သြားတယ္။  ေကာ်င္းသားေတြ  နည္းနည္းဘဲ   ရွိေသးတယ္။  တကသ နဲ႕  မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ကအေဆာင္က မႏၱေလးေဆာင္မုိ႕  အဲဒီအေဆာင္ေရွ႕   မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ  နည္းနည္းရွိတယ္။  သူတုိ႕  က တကသ ဘက္မွာ  ရွိေနတဲ့  ပုလိပ္ေတြကုိ  ေတြ႕  တဲ့ ခဲလုံးေတြနဲ႕  ေပါက္ေနတာကုိး။

                       တုိ႕  ေက်ာင္း၀န္းထဲကုိ  က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ျပီး တုိ႕  ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ မတရားဖမ္းစီးတာ  တုိ႕  ေက်ာင္းသားထုကုိ
 ေစာ္ကားတာ၊  တုိ႕  ျပန္ျပီး  ခုခံရမယ္  ဆုိတဲ့  အေတြးက ရင္ထဲ  ႏွလုံးထဲ  ျဗဳံးဆုိ ၀င္လာတယ္။ ဒီေတာ့  ေတြ႕  တဲ့  ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕
 ေပါင္းျပီး  ေတြ႕  တဲ့  ခဲ နဲ႕  ေကာက္ေပါက္ျဖစ္တယ္။  ေနာက္ အဓိပတိလမ္းေပၚကေန ေပါက္ရတာ အားမရတာနဲ႕  မႏၱေလးေဆာင္ဘက္  သြားျပီး  မႏၱေလးေဆာင္  ေရွ႕  က ေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႕  ေပါင္းျပီး ျပန္လည္  ခုခံခဲ့ပါတယ္။

                         တျဖည္းျဖည္း  ေက်ာင္းသားေတြ  မ်ားလာတယ္။  သူငယ္ခ်င္းရဲထြတ္ကုိလဲ  ဒီေနရာမွာေတြ႕  ခဲ့တယ္။  အဲဒီကေန  ပထမ အဓိပတိလမ္းမဘက္ ျပန္သြားမယ္ဆုိျပီး  အမရေဆာင္ဘက္ျပန္ထြက္လာတယ္။  ဒီမွာ  ေက်ာင္းသား ပခုကၠဴအသင္း က  အတြင္းေရးမွဴး   ကုိေအာင္ျမင့္သိန္းနဲ႕    ေတြ႕  လုိ႕  သူက မင္းတုိ႕  နက္ဖန္  "Fresher welcome "  လာဘုိ႕  မေမ့နဲ႕  ေနာ္  လုိ႕ သတိေပးတာ ခံရပါေသးတယ္။  အဲဒီႏွစ္က တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားပခုကၠဴအသင္းဥကၠဌကအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသား ကုိစုိးျမင့္၊  အတြင္းေရးမွဴးက ကုိေအာင္ျမင့္သိန္း။
 ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ႀကိဳဆုိမဲ့ ပြဲကုိ ဇူလုိင္  ၈ရက္ေန႕  ေန႕  လည္မွာ  တကသအေဆာက္အဦကခန္းမကုိငွားျပီးလုပ္မွာပါ။  သူ႕  ကုိ
 "လာမွာပါ။  စိတ္ခ်ပါ။ "  လုိ႕  ေျပာခဲ့ ရေသးတယ္။  ေနာက္ အဓိပတိ လမ္းေပၚ  ျပန္ေရာက္ေတာ့  သထုံေဆာင္က  ကုိညြန္႕  စံ၊ ကုိရဲ တုိ႕  ကုိလဲေတြ႕  လုိ႕  သူတုိ႕  နဲ႕   ေပါင္းျပီး ပုလိပ္ေတြကုိ  ခုခံျဖစ္ပါတယ္။

                         တကသ ေရွ႕  ကေန  ပုလိပ္ေတြထဲကေန  ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႕  ပစ္ခတ္ပါေသးတယ္။  ဒါေပမဲ့ က်ည္ဆံ ထိပ္ဖူး ျဖဳတ္ထားတဲ့ အတြက္ အသံဘဲ  မည္တာဘဲ လုိ႕  သိႀကတဲ့  အတြက္  ေက်ာင္းသားအုပ္ ကြဲ မသြားပါဘူး။  ဒီေတာ့  ပုလိပ္ေတြက  မ်က္ရည္ယုိဗုံးေတြကုိ ထုတ္သုံးလာတယ္။   ငါတုိ႕  အတြက္ေတာ့  ဒါ ပထမဆုံးအေေတြ႕  အႀကဳံဘဲ။ ပစ္လုိက္တဲ့  ဗုံးက ေရာက္လာရင္ နဲနဲေတာ့ ပူတယ္။  မီးခုိးေတြထြက္လာပါတယ္။  ဒါေပမဲ့  ထူပစ္ေနေလာက္ေအာင္ မထြက္ပါဘူး။  မီးေလာင္တာလဲ  မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့  မ်က္စိေတြ အရမ္းစပ္ျပီး  မ်က္စိဖြင့္ လုိ႕  မရေလာက္ေအာင္ကုိ   ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီ မ်က္ရည္ယုိ ဗုံးေတြ  ေလာက္ေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြက ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းပါေသးတယ္။  အေတြ႕  အႀကဳံ ကမ်ားျပီေလ။  မႀကာခဏ  မ်က္ရည္ယုိဗုံးဒဏ္  ခံရဘူးေတာ့  ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိေနႀကတယ္။  အေဆာင္ကေန ေရပုံးေတြနဲ႕  ေရေတြ  သယ္လာႀကတယ္။  အဲဒီေရနဲ႕  မ်က္ႏွာသစ္လုိက္တယ္ဆုိတာနဲ႕   မ်က္စိ ပူစပ္ေနတဲ့  ေ၀ဒနာ ဟာ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္သြားပါတယ္။

                   တခ်ိဳ႕  ေက်ာင္းသားေတြက  က်လာတဲ့ ဗုံးကုိ  ေကာက္ျပီး  ျပန္ပစ္တာ၊ ေရပုံးထဲ ေကာက္ထည့္တာ ေတြ  လုပ္ေတာ့  သူတုိ႕  မ်က္ရည္ယုိ  ဗုံးဟာ  ဘာမွ ထိေရာက္မွဳ  မရွိေတာ့  ပါဘူး။

 

                             ေနာက္ သိပ္မႀကာပါဘူး။  ပုလိပ္ေတြလဲ  တကသ အေဆာက္အဦ ထဲကဆုတ္ျပီးထြက္သြားႀကပါတယ္။
 ေက်ာင္းသားေတြက  လဲ  ေဟး  ေဟး  ဆုိျပီး  ေအာ္ဟစ္ရင္း  အဓိပတိလမ္းထိပ္  အထိ လုိက္ႀကတယ္။ အဓိပတိ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့
  ေနာက္ထပ္  မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ဆုိျပီး  အဓိပတိ လမ္းထိပ္က  တံခါးကုိ  ပိတ္လုိက္ႀကပါတယ္။

                             ေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြက  တုိ႕  ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး  တုိ႕  ေခါင္းေဆာင္  ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံရတာ  ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အသစ္ျဖစ္တဲ့  ဦးကာ  ညံ့ျဖင္းလုိ႕  ဆုိျပီး ဦးကာကုိ  စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ႀကပါတယ္။  ဦးကာ ကုိဆန္႕  က်င္ျပီး  ေႀကြးေႀကာ္သံေတြ
 ေအာ္ဟစ္လာတယ္။  ေနာက္ ဦးကာ ဘယ္မွာတုံးဆုိေတာ့  မေ၀းပါဘူး။  တကသ အေဆာက္အဦ နဲ႕  ကပ္ရက္ ျခံ၀ုိင္းက  အိမ္မွာ ဦးကာက  ေနတာကုိး။  ဒီလုိကပ္ရက္ ေန  ေနျပီး  ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံရတာ၊ မ်က္ရည္ယုိဗုံးေတြနဲ႕  ပစ္ခတ္ခံရတာ  ဦးကာ  က ဘာမွ၀င္မေျပာဘူး။  ၀င္မတားဘူး။  သူအသုံးမက်လုိ႕  ဆုိျပီး  ဦးကာ အိမ္ကုိ၀ုိင္း  ဆႏၵျပႀကပါျပီ။ 

                            ဒီအခ်ိန္မွာ  တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္း နဲ႕    နီးတဲ့ ဘက္က  ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာလုိ႕  တကၠသုိလ္ ၀န္း  တခုလုံးကုိ  စစ္တပ္က  ၀ုိင္းထားျပီျဖစ္ေႀကာင္းကုိသိလုိက္ရပါသည္။

                          ကဲ...ကဲ   စာလဲ အေတာ္ ရွည္သြားျပီ။  ဒီမွာ  တပုိင္းရပ္လုိက္အုံးမွ  ေတာ္မည္ထင္ပါတယ္။ 
 
                           ေနာက္တပုိင္းကုိ  ေစာင့္ ေမွ်ာ္  ဖတ္ရွဳႀကပါရန္။
                           အားလုံး အဆင္ေျပႀကပါေစ။
                          သုစံ
                          ဧျပီလ၊ ၁၄ရက္၊ ၂၀၁၃ခု
                       

                        

                              ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀  တခဏ(စတုတၳပုိင္း)

                   အေဆာင္ရျပီဆုိေတာ့  အျပင္ေဆာင္ကေန  အေဆာင္ကုိေျပာင္းႀကတာေပါ့။  ပဲခူးေဆာင္ ေအာက္ဆုံးထပ္  အခန္းနံပါတ္ (၃၈) မွာရတယ္ထင္တယ္။  ၂ေယာက္ေနရတာ။  ေနာက္တေယာက္က ပဲခူးက။  ကုိသန္းထြန္းက  ၀ိဇၨာ အပိုင္း(က) ဆုိေတာ့ အေပၚဆုံးထပ္မွာ။  တုိ႕  ဘက္ျခမ္းမွာ  ေရစႀကိဳက  ကုိေအာင္ခုိင္တုိ႕  ရွိတယ္။ တနယ္သားျခင္းဆုိေတာ့ သူတုိ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားတာေပါ့။  ကုိေအာင္ခုိင္က ငါ့ထက္ တတန္းေလာက္ႀကီးတယ္။
  
                     ဗဟုိေဆာင္ ၅ေဆာင္ရဲ႕  အလယ္ေလာက္မွာ  အားလုံးအတြက္ ထမင္းစားေဆာင္ရွိတယ္။      စားဖုိမွဴးေတြကေတာ့အမ်ားႀကီး။
  အဲဒီထဲက  ဦးစီ ဆုိတဲ့ သူနဲ႕  ရင္းႏွီးခဲ့ တယ္။  သူကေထါင္ေထါင္ေမာင္းေမာင္း။ အသားကခပ္ညိဳညိဳ။ သေဘာေကာင္းပါတယ္။  သူနဲ႕  စကားေျပာရင္း  မင္းတုိ႕  က  တကၠသုိလ္မွာ ခဏလာေနတာပါ။ ၄ႏွစ္ဆုိေပ်ာက္သြားႀကေရာ။  ငါတုိ႕  က  ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ လုိ႕  သူက
ေျပာခဲ့တယ္။  ဒီစကားကုိ  မႀကာခဏ  ျပန္ျပန္သတိရမိတယ္။  အဲဒါေႀကာင့္လဲ  ဒီပုိ႕  ကုိ ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀ တခဏ  လုိ႕
 ေခါင္းစဥ္ေပးျဖစ္တာပါ။ 

                           ထမင္းက မနက္တႀကိမ္  ညေနတႀကိမ္  ေႀကြးတယ္။  ေန႕ လည္  လဘက္ရည္ နဲ႕  မုန္႕  နဲ႕  ေႀကြးတယ္။  ၀က္သား  မစားဘူးလုိ႕  စာရင္းေပးထားလုိ႕  ၀က္သား  ခ်က္တဲ့  ေနဆုိရင္သက္သတ္လြတ္ စားရတယ္။  သက္သတ္လြတ္ဆုိရင္ ဖီးႀကမ္းငွက္ေပ်ာသီး
တလုံးက  ပါျမဲ။  အေဆာင္ေနခ  နဲ႕  ထမင္းစားရိတ္  တလကုိ  ၅၇က်ပ္ လစဥ္သြင္းရတယ္။  ေက်ာင္းလခက  တလကုိ ၁၅က်ပ္နဲ႕  ၃လတႀကိမ္သြင္းရတာပါ။

                               အထက္တန္းတုံးက ဘာသာေပါင္းစုံကုိ ျမန္မာလုိသင္ခဲ့ျပီး၊   အဂၤလိပ္စာကုိပင္ ျမန္မာလုိရွင္းျပတဲ့  စနစ္နဲ႕  သင္ခဲ့ရတဲ့  အစုိးရေက်ာင္းထြက္ တုိ႕  တေတြ အတြက္ တကၠသုိလ္ သင္တန္းေတြ ကျမန္မာစာကလြဲျပီး  အားလုံးအဂၤလိပ္စာနဲ႕  သင္၊ အဂၤလိပ္စကားနဲ႕  ရွင္းျပဆုိေတာ့ ေရာက္စက  ဘာေတြ သင္လုိ႕  ဘာေတြေျပာေနမွန္းကုိး  မသိပါဘူး။ ဓာတုေဗဒနဲ႕  ရူပေဗဒက အထက္တန္းတုံးက  သင္ခဲ့ ရတဲ့ အေျခခံရွိထားလုိ႕  မႀကာခင္လုိက္ႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့  zoology and Botany ႀကေတာ့ အေျခခံက မရွိေတာ့ ဘာေတြ သင္ေနမွန္းကုိ
 မသိခဲ့တာပါ။  ပညာရပ္ေ၀ါဟာရ  အေခၚအေ၀ၚ  ကလည္းခက္ခဲေတာ့  ေတာ္ေတာ္ေလးကုိခက္ခဲခဲ့ တာပါ။  ႀကည့္ေလ။ နမူနာတခုေျပာျပမယ္။ Zoology မွာသင္ရတာထဲက။ ဒီနံမည္က ရွည္လ်ားလြန္းလုိ႕  အေသအျခာ  က်က္မွတ္ထားခဲ့လုိ႕  ယခုထိ အမွတ္ရေနတဲ့  နံမည္ပါ။
   " ပရီအရီသယုိဆုိက္ရုိက္ေဇာဂနီ"  တဲ့။ အဂၤလိပ္လုိေတာ့ စာလုံး  မေပါင္းတတ္ေတာ့ဘူး။  ဒါ စကားလုံး  တလံုးထည္း။  ငွက္ဖ်ားေရာဂါပုိးေတြ ကပ္ျပီး  တည္ေနတဲ့   ျခင္ေကာင္ေလးရဲ႕   အစာအိမ္ကုိ   ေခၚတာပါ။  လက္ေတြ႕  ခန္းမွာ မုိက္ကရုိစကုတ္ မွန္ဘီလူးေအာက္မွာလဲ  ဒီအစာအိမ္ကေလးကုိ  ႀကည့္ခဲ့ရေသးတယ္။

                               ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြက  တနလၤာ ကေန  စေနေန႕  အထိတက္ရတယ္။  စေနေန႕  ကေတာ့ ေန႕  ၀က္ပါဘဲ။  ၁၂နာရီဆုိျပီးေရာ။  စေနဆုိ Zoology နဲ႕  Botany  လက္ေတြ႕  ဆင္းရတဲ့ေန႕  ေတြေလ။ Lecture class မရွိဘူး။

                             ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့ နားမလည္တဲ့  စာေတြကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္း  ျပန္ႀကည့္လုိ႕  ကေတာ့  ဘာမွ နားမလည္ပါဘူး။  ဒီေတာ့  အတန္းေဖၚ  သူငယ္ခ်င္းေတြ  ေပါင္းျပီး  စာႀကည့္ႀကရတယ္။  ကုိယ္နားမလည္တာ  သူ႕  ေမး။  သူနားမလည္တာ  ကုိယ္ရွင္းျပနဲ႕  ေပါ့။ အေျခအေနက  ဒီလုိရွိတယ္ဆုိတာကုိ  သိထားမွ  ေရွ႕  ဆက္ ေရးမည့္ အေႀကာင္းအရာေတြကုိ ပုိျပီးသေဘာေပါက္မွာပါ။

                              တေန႕  ျမိဳ႕  ထဲက ဦးခင္ေလးကုိ သြားေတြ႕  ဘုိ႕  ကိစၥ တခုရွိလာေရာ။   ညစာ ထမင္းက  ညေန၄နာရီမွ စရတာမုိ႕   ၄နာရီမွာ ကဗ်ာကယာစားျပီး  ျမိဳ႕  ထဲထြက္လာခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေလးနဲ႕  ေတြ႕  ျပ ိး ခ်က္ျခင္းဘဲ  ေက်ာင္းျပန္ခဲ့ တာပါ။  ဒီတုံးက  ဘတ္စ္ ကားဆုိတာ အေကာင္းဆုံးက  စစ္အတြင္းက က်န္ခဲ့တဲ့  သစ္သား ေဘာ္ဒီရုိက္ထားတဲ့  ကားႀကီးေတြပါ။  ဗဟုိေဆာင္ကေန လွည္းတန္းထိပ္  အထိလည္း  အသြားအျပန္က လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာပါ။  ဒီေတာ့  အေဆာင္ကုိ ညေန ၆နာရီ ၁၅မီးနစ္ေလာက္မွျပန္ေရာက္တယ္။  ဒိေတာ့ အေဆာင္က ဘာဂ်ာတံခါးေတြကပိတ္သြားျပီ။   ၀င္လုိ႕  မရေတာ့ဘူး။  ကုိယ္တေယာက္တည္းလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  ကုိယ့္လုိလူစားေတြ ၃-၄ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။  တံခါးေစါင့္ က အေဆာင္မွဴး  ကုိသြားအေႀကာင္းႀကားေပးတယ္။  အေဆာင္မွဴး  လာျပီးဖြင့္ ေပးေတာ့ မွ အေဆာင္ကုိျပန္၀င္လုိ႕  ရတယ္။  ဘာလုိ႕  ေနာက္က်တာလဲဆုိတဲ့  အေဆာင္မွဴးရဲ႕  ေမးခြန္းကုိ အဆင္ေျပေအာင္  ေျဖရွင္းရေသးေသးတယ္။

                                 ေန႕  စဥ္ ဒီလုိႀကံဳေတြ႕  ေနရတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားသား။ ဒါတြင္မကဘူး။  အေဆာင္စည္းကမ္း
ေနာက္တခ်က္က  အေဆာင္ပိတ္ျပီးရင္ မိမိ အခန္းမွာဘဲ  မိမိ ေနရမယ္။ ဆရာေတြ လုိက္စစ္လုိ႕   အခန္းထဲမွာ မေတြ႕  ဘူးဆုိလွ်င္  အေဆာင္မွာ  မရွိဘူးလုိ႕  သတ္မွတ္မယ္။  ဒါမ်ိဳး  ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္လွ်င္ အေဆာင္က  ထုတ္ပစ္မယ္ဆုိတာလဲပါတယ္။   ဒိေတာ့ တုိ႕  စာႀကည့္ေဖၚေတြနဲ႕  တုိင္ပင္ျပီး  ႀကည့္လုိ႕  မရေတာ့ ဘူးေပါ့။

                            တုိ႕  ကေတာ့  ဒီနွစ္မွစေရာက္။  ဒီႏွစ္မွ ေတြ႕  ႀကရတဲ့  စည္းကမ္းေလ။  တုိ႕ ထက္ ႏွစ္ေစာျပီး  ေရာက္ေနႀကတဲ့
 ေက်ာင္းသားႀကီးေတြႀကေတာ့  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခဲ့ ႀကရတာ  ဆုိေတာ့  သူတုိ႕  အေဆာင္စည္းကမ္းေတြဟာ မလုိအပ္ဘဲ  သက္သက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လုိ႕  ျမင္လာႀကတယ္။  တကၠသုိလ္က ထြက္လာျပီးရင္ တုိင္းျပည္  အတြက္ အလုပ္လုပ္ႀကေတာ့ မဲ့  လူႀကီးတပုိင္း
 ေက်ာင္းသားေတြကုိ  လူႀကီးျဖစ္ေအာင္ေလ့က်င့္မေပးဘဲ  အႏုိင္က်င့္  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လုိ႕   ျမင္ႀကတယ္။ 

                                တကၠသုိလ္မွာ တ က သ အတြက္ ၂ႏွစ္တႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြရွိတယ္။  ျမိဳ႕ နယ္ အသင္း၊ ခရုိင္အသင္း
  ေတြရွိတယ္။  ဘာသာရပ္အလုိက္ အသင္းအဖြဲ႕  ေတြရွိတယ္။  အေဆာင္ေတြမွာလဲ  သဟာယႏွင့္ စာႀကည့္ သင္း  လုိဟာေတြရွိတယ္။   ဒီလုိအသင္းအဖြဲ႕   ေတြတုိင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြလုပ္ျပီး အမွဳေဆာင္အဖြဲ႕  အသစ္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြရွိတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ  ဆုိတဲ့ အေတြ႕  အႀကဳံ ေတြ  အေလ့အက်င့္ရွိေအာင္၊ လူတေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ ဘယ္လုိေန၊ ဘယ္လုိထုိင္ ဆုိတာတတ္ႀကေအာင္  ေလ့က်င့္ေပးတာေတြေပါ့။   စစ္အစုိးရက ဒီခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ ခ်လာေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ရင္ထဲမွာ မေႀကမနပ္ျဖစ္မွဳေတြ   တျဖည္းျဖည္း တုိးတုိးလာတာေပါ့။ 

                                   ေက်ာင္းသားေဟာင္းတင္မကဘူး  တုိ႕  ေက်ာင္းသားသစ္ေတြရဲ႕   ရင္ထဲမွာ လဲ ေႀကနပ္မွဳလုံး၀ မရွိဘူး။  ဇြန္လကုန္ပုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့  ေက်ာင္း ႏုိ႕  တစ္ဘုတ္ေတြမွာ၊ အေဆာင္က ႏုိ႕  တစ္ဘုတ္ေတြမွာ စာေတြကပ္လာတာေတြ႕ ရတယ္။  ဘာလဲဆုိေတာ့  ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ ၇ရက္ေန႕  စေနေန႕  မွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့  ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြကုိ ဆန္႕ က်င္ကန္႕  ကြက္ပြဲ  တကသ ကဦးစီးျပီး တကသ အေဆာက္အဦမွာလုပ္မယ္။ ေက်ာင္းသားတုိင္းတက္ေရာက္ႀကတဲ့။

                               ဒီေႀကျငာခ်က္ကေတာ့  ေက်ာင္းသားအားလုံးရဲ႕  စိတ္ကုိ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေႀကျငာခ်က္ဘဲ။  အားလုံးစိတ္၀င္စားႀကျပီး  အဲဒီေန႕  မွာ  တက္ေရာက္ႀကဘုိ႕  စိတ္ေစာေနႀကတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ရင္ကုိကုိင္လွဳပ္ႏုိင္တဲ့  ေႀကျငာခ်က္ေပါ့။

                                ဒီလုိနဲ႕  ဇူလုိင္  ၆ရက္ေန႕  ညကုိေရာက္လာခဲ့တယ္။  ည ၈နာရိခြဲ ေလာက္နဲ႕  တူတယ္။  မီးပ်က္သြားတယ္။  စာႀကည့္ ေနႀကရင္းမီးပ်က္သြားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ထျပီးေအာ္ႀကဟစ္ႀကတယ္။  တေဆာင္ထဲမဟုတ္ဘူး။  အားလုံး၀ုိင္းျပီး
 ေအာ္ႀကဟစ္ႀကရာကေန  အေဆာင္ အေပၚထပ္ကေန စကၠဴေတြမီးရွဳိ႕  ေအာက္ကုိခ်တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။  အဲဒီကေန  အေဆာင္ေတြကုိ
 ေဖါက္ထြက္လာ တဲ့  ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကိးက  ပင္းယေဆာင္ဘက္ကေန  တုိ႕ ပဲခူးေဆာင္ဘက္ကုိေျပးလာႀကတယ္။  အေဆာင္ေရွ႕  ဆင္၀င္ေအာက္ ေရာက္တာနဲ႕   ညာသံ ေပးျပီး  အေဆာင္ တံခါးမႀကီးျဖစ္တဲ့  ဘာဂ်ာတခါးကုိ  တြန္းလုိက္  ဆြဲလုိက္  လုပ္လုိက္တာမီးနစ္ပုိင္းအတြင္းဘာဂ်ာတံခါးက သံတုိင္ေတြ  လန္ထြက္သြားျပီး ေက်ာင္းသားေတြထြက္လုိ႕  ရသြားတယ္။ 


                              ထြက္ႀကေဟ့...ထြက္ႀကေဟ့  လုိ႕ အသံေတြ ႀကားထဲမွာဘဲ  တုိ႕ တေတြ အေဆာင္အျပင္ဘက္ေရာက္လာတယ္။
   ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးနဲ႕  အတူတူေပါ့။  ျပီးေတာ့ သထုံေဆာင္ဘက္ကုိ သြားျပီး  အေဆာင္တံခါးကုိဖ်က္ႀကျပန္တယ္။  သထုံေဆာင္ပြင့္  သြားလုိ႕  ထြက္လာတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ပူးေပါင္းျပိး  အင္း၀ေဆာင္ဘက္သြားႀကျပန္တယ္။  အင္း၀ေဆာင္ပြင့္  သြားျပီးေတာ့
  ေက်ာင္းသားေတြလည္း အုပ္စုက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနျပီ။  ဘာဆက္လုပ္ႀကမလဲဆုိ  ေက်ာင္းသားေရးမွဴး  ဆရာ ဦးယုခင္က  ပုဂံလမ္းထဲမွာေနတာ  သူ႕  ကုိသြားေျပာႀကမယ္  ဆုိျပီး  ပုဂံ လမ္းကုိခ်ီတက္သြားႀကတာေပါ့။

                             ဒီေက်ာင္းသားအုပ္ထဲမွာလဲ တုိ႕  ပခုကၠဴသားေတြ အကုန္ေတြ႕  ရလုိ႕  ၀မ္းသာမိေသးတယ္။  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့စည္းကမ္း--အလုိမရွိ။  ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ စည္းကမ္း--ဖ်က္သိမ္းပစ္  ဆုိတာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  ေႀကြူးေႀကာ္သံေပါ့။

                              ဆရာဦးယုခင္ အိမ္ေရွ႕  ေရာက္ေတာ့  ေက်ာင္းသားေတြ၀ုိင္းေအာ္တာနဲ႕ ဆရာႏုိးလာျပီး  ထြက္စကားေျပာတယ္။
  ေက်ာင္းသားေတြကလည္း  ကုိယ့္ ခံစားခ်က္ေတြကုိ  ေျပာျပႀကတယ္။  ဆရာကေတာ့  သူတင္ျပေပးပါ့မယ္ဘဲ ေျပာႏုိင္တာေပါ့။

                              ဆရာဦးယုခင္ထံက မတင္မက်အေျဖဘဲရခဲ့ ျပီး ေက်ာင္းသားေတြကမေႀကနပ္ႀကေသးလုိ႕  အဓိပတိလမ္းဘက္
ျပန္ထြက္လာႀကတယ္။  ေႀကြးေႀကာ္သံေတြေတာ့  တုိင္လ်က္ဘဲေပါ့။ ေနာက္ မႏၱေလး၊ ေတာင္ငူ၊ အမရ၊ရာမည ေဆာင္ေတြကုိ  တံခါးေတြ လုိက္ဖြင့္ ေပးျပီးဘီအုိစီေကာလိပ္ဘက္မွာရွိတဲ့ပုဂံ၊ ျပည္၊တေကာင္းေဆာင္ေတြဘက္သြားႀကမယ္   ဆုိျပီးတကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္း ကုိျဖတ္အထြက္မွာ  ေက်ာင္းသားေရးမွဴး  ဆရာဦးစံထြန္း ေရာက္လာတယ္။တပည့္တုိ႕  --ကုိယ့္ ေက်ာင္း၀န္းထဲဘဲ  ကုိယ္ဆႏၵျပႀကပါ။
 အျပင္မထြက္ႀကပါနဲ႕  လုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြကုိေျပာတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြကလည္း  ဆရာ  ဟုိဘက္က  တေကာင္း ပုဂံ ျပည္ေဆာင္ေတြကုိလည္းသြားရမွာမုိ႕  ပါ။ မုိးခ်ဳပ္ပါျပီ။  ဆရာျပန္အိပ္ပါေတာ့။  တျခား ဘာမွမလုပ္ပါဘူး နဲ႕  ျပန္ေျပာႀကတယ္။

                                အဲဒီေခတ္ အေျခအေနေလးသိရေအာင္ ဒီမွာ တခုေလာက္ေျပာရအုံးမယ္။ ဆရာဦးစံထြန္းက ေအာ္လံ  ေလးတခု
ကုိင္ျပီးေျပာေနတာ။  ဘယ္လုိေအာ္လံ  လဲ။  သိႀကလား။ ဟုိတုံးက  လမ္းေဘး မ်က္လွည့္ဆရာတုိ႕၊ လ်က္ဆားေရာင္းတဲ့သူတုိ႕  ကုိင္ျပိးေအာ္တဲ့  ေအာ္လံမ်ိဳး။  သံျဖဴျပားကုိ ဂေဟေဆာ္ျပီး လုပ္ထားတဲ့ ေအာ္လံမ်ိဳး။  ခုေခတ္ လူငယ္ေတြ  ေတြ႕ ဘူးမယ္ေတာင္မထင္ပါဘူး။  ခုေခတ္လုိ မုိက္ခြက္ေတြ ဘာေတြ ပါတဲ့ ဟာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။အဓိပတိ လမ္းက အထြက္  ဆရာက ေညာင္းလုိ႕ ထင္ပါရဲ႕အုတ္ခုံ ေလးတခု
ေပၚမွာထုိင္ေနတုံး  စစ္ကုိင္းေဆာင္က ကုိသက္တင္က ဆရာရဲ႕  ေအာ္လံကုိ ယူျပီး  ေႀကြးေႀကာ္သံေတြ  တုိင္လုိက္ေသးတယ္။

                                  ေနာက္ ျပည္၊ တေကာင္း၊ပုဂံ ေဆာင္ေတြဘက္  ေရာက္ ေႀကြးေႀကာ္သံေတြ ေအာ္ျပီး ကုိယ့္အေဆာင္
ကုိယ္ျပန္လာႀကပါတယ္။  ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရိေလာက္ရွိျပိ။  မနက္ ေက်ာင္းတက္ရ အုံးမယ္။  လက္ေတြ႕  အတန္းေတြ ဆင္းရအုံးမယ္ မဟုတ္လား။

                                 ႀကားထဲမွာ တခုက်န္သြားတယ္ ။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြ  အေဆာင္ေတြ ေဖါက္ထြက္လာကာစကေတာ့ တကသ အမွဳေဆာင္ေတြ မပါဘူး။  သူတုိ႕က  ေက်ာင္းထဲမွာ  ေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ေတာ့  ခ်က္ျခင္းမသိဘူးနဲ႕  တူတယ္။  ေနာက္မွ
ေရာက္လာျပီး  ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕  အတူဆႏၵျပတဲ့  အထဲ  ၀င္ပါလာတယ္။  ကုိသက္  ကုိ ေတြ႕ လုိက္တယ္။

                                ေနာက္ေန႕  ႀကေတာ့ လက္ေတြ႕  သင္တန္းဆင္းရအုံးမယ္။  ျပီးရင္ တကသ မွာ လုပ္တဲ့ ဆန္႕  က်င္ကန္႕  ကြက္ပြဲ ကုိတက္ရအုံးမယ္။  ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ အိပ္လုိက္အုံးမယ္ေနာ္။  ေနာက္တပါတ္မွဆက္တာေပါ့။

                                အားလုံးအဆင္ေျပႀကပါေစ။
                                သုစံ
                               ဧျပိလ၊ ၇ရက္၊ ၂၀၁၃ခု

                                    ေကာလိပ္ဂ်င္ဘ၀  တခဏ ( တတိယပုိင္း )

                      တုိ႕  တေတြ တကၠသုိလ္ စတက္ခါစက  ခုလုိ ေမဂ်ာစနစ္မဟုတ္ပါဘူး။  ဘယ္သူဘဲစတက္တက္၊  ဘယ္လုိင္းဘဲယူျခင္ယူျခင္  ဥပစာတန္း အပုိင္း(က) နဲ႕  အပုိင္း (ခ) ကုိတက္ျပီးမွ လုိင္းခြဲတာပါ။  ဘာသာတြဲစနစ္ ယူရတယ္လုိ႕  ေျပာရမွာေပါ့။ Combination system လုိ႕  ေခၚတယ္။  အဂၤလိပ္စာနဲ႕  ျမန္မာစာက မယူမေနရ။  ျပီးေတာ့မွ ကုိယ္သင္ျခင္တဲ့ ဘာသာ ၃ခုယူရတဲ့စနစ္ပါ။  ၀ိဇၨာတြဲေတြမွာေတာ့ ဘယ္လုိတြဲတြဲသိပ္အေရးမႀကီးလွေပမဲ့  သိပၸံတြဲႀကေတာ့ တြဲျခင္တုိင္းတြဲလုိ႕  မရပါဘူး။ ကုိယ္က ဥပစာတန္းျပီးလွ်င္ ဘယ္လုိင္းလုိက္ျခင္လဲ
 ေပၚမွာ  မူတည္ျပီး  တြဲရပါတယ္။

                        ေဆးေက်ာင္းတက္ျခင္တယ္ဆုိရင္  Physics, Chemistry, Biology တြဲရပါတယ္။ဒါနဲ႕  ေအာင္ရင္ သစ္ေတာပညာရပ္
ကုိလည္းတက္လုိ႕  ရတယ္။  ဒီအတြဲကုိ " ေအ " ဘာသာတြဲလုိ႕  ေခၚတယ္။  အင္ဂ်င္နီယာလုိင္းတက္ျခင္ရင္ Physics, Chemistry, Maths တြဲရတယ္။  ဒါကုိႀကေတာ့ " ဘီ " ဘာသာတြဲလုိ႕  ေခၚတယ္။  " စီ" ဘာသာတြဲႀကေတာ့ Physics, Chemistry, Geology တဲြရတယ္။

                         ဥပစာ အပုိင္း (က) နဲ႕  အပုိင္း (ခ)( I.Sc./ I.A. Part A and Part B) ျပီးလုိ႕  ပ်မ္းမွ်အမွတ္-၅၀ နဲ႕ ေအာင္လွ်င္ ေဆးလုိင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္း ေလွ်ာက္လုိ႕   ရတယ္။ ဒီလုိင္းေတြမတက္ျခင္ရင္  ရုိးရုိး ၀ိဇၨာတန္း၊ သိပၸံတန္း (bachelor  class) ေတြတက္ျပီး ( B.A. orB.Sc.)ဘြဲ႕  ေတြရႏုိင္တယ္။  ဆက္တက္ျခင္ရင္ Master တန္းေတြရွိတယ္။ ဒါကအမွတ္ေကာင္းမွ။ ဥပေဒဘက္က B.L. တန္းလဲ
 ဆက္တက္ျခင္ရင္ရတယ္။  ပညာေရးဘက္လုိက္မယ္ဆုိရင္ (D.T.-Dip. in Teaching ) ဒါမွမဟုတ္ ဘြဲ႕  လြန္ျဖစ္တဲ့ (Bachelor of Education ) ဆက္တက္ျခင္ရင္လဲရတယ္။

                         ဥပစာသိပၸံ အပုိင္း(က)ယူရင္ စာေမးပြဲေမးခြန္းႀကေတာ့ (I.Sc. part-A or 1st Year M.B.,B.S. Part-1) ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းလႊာကုိေျဖရတယ္။   ေဆးေက်ာင္းက  ေဆးရုံႀကီးနားမွာ ရွိရမွာ သဘာ၀မုိ႕  ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးနားက  လမ္းမေတာ္မွာရွိတယ္။

                            ဒါက ေဆးပညာ မဟာဌာန ရဲ႕  ေဆးေက်ာင္းပုံပါ။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ M.B.,B.S. ဘြဲ႕  ေပးပါတယ္။
               
                           ဘာသာတြဲ ဘီ နဲ႕  ေအာင္ျပီး အမွတ္မွီရင္ ႀကိဳ႕  ကုန္း အင္ဂ်င္နီယာမဟာဌာန က အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းမွာ ဆက္တက္ႏုိင္ပါတယ္။  B.Sc. (eng) ဘြဲ႕  ေပးတယ္။

                         ဒါက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းပါ။  ဆုိဗီယက္ယူနီယံ ကေဆာက္ေပးတာပါ။  ယခုဆုိ ဒီႏုိင္ငံ ကြဲပ်က္သြားျပီး  ရုရွ ဖက္ဒေရးရွင္း ႏုိင္ငံ ဆုိျပီးျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒီေက်ာင္းနံမည္ကလည္း ၃ႀကိမ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ စေဆာက္ခါစက ( Burma Institute of Technology) ျဖစ္ျပီး  ေနာက္ (Rangoon Institute of Technology) ျဖစ္၊ ျပီးမွ (Yangon Institute of Technology ) ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

                       ဒီလုိဘာသာရပ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕  ကုိယ္၀ါသနာပါရာ ကုိယ္သင္ျခင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကုိ သင္ႏုိင္ပါတယ္။   ကုိယ္ဖာသာကုိယ္လဲ  ဘုိင္အုိယူမယ္။  ေဆးေက်ာင္းတက္မယ္  ဆုိျပီး စိတ္ထဲအားခဲထားတာပါ။

                       ဒါေပမဲ့  သတင္းဆုိးႀကီးတခုက ျဗဳံးဆုိ ထြက္လာတယ္။  အထက္ျမန္မာျပည္ကေအာင္တဲ့  ေက်ာင္းသားေတြက မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာဘဲတက္ရမယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကေအာင္တဲ့ သူေတြသာ ရန္ကုန္ကုိေလွ်ာက္လုိ႕  ရမယ္ဆုိတဲ့  သတင္းဟာ  ခုေခတ္ ေဖ့ဘြတ္ထဲ ပါတဲ့ သတင္းလုိ ျပန္႕  ထြက္လာတယ္။  ဒီသတင္းႀကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။  ဘယ့္ႏွယ္  တုိ႕  ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚဘာျဖစ္လုိ႕  အႏုိင္က်င့္ ျခင္ရတာလဲ  ဆုိတဲ့ လူငယ္သဘာ၀ မခံျခင္စိတ္ကေလးလဲ  ေဒါသနဲ႕  အတူ တလူလူ တက္လာတယ္။  အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့  စစ္အာဏာရွင္ကုိ မုန္းတီးတဲ့ မ်ိဳးေစ့ ေလး စတင္ျပီး  အျမစ္၊ အေညွာင့္ ေလးထြက္လာတာဆုိတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္မစဥ္းစားမိေသးဘူးေပါ့။

                        ေနာက္ တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာေတြရေတာ့ ဘယ္တကၠသုိလ္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္  ရတယ္လုိ႕  ဆုိေတာ့  ရန္ကုန္ဘဲ
 ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။  ဒါေပမဲ့  ယူတဲ့ ဘာသာတြဲေတြကုိေတာ့  ဆရာ ဆရာမေတြက စစ္ေဆးျပီးမွ  လက္ခံမယ္ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။  တမ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳး အခ်ဳပ္အခ်ယ္ခံ  ေနရတာဆုိေတာ့ရင္ထဲကအပင္ေလးက ပုိ...ပုိျပီး  ႀကီးသာလာေတာ့တာဘဲ။   ေမလလယ္
ေလာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ဘုိ႕  ရန္ကုန္ဆင္းလာျဖစ္တယ္။  ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲကေတာ့ မတင္မက် ႀကီးနဲ႕  ေပါ့။ ငါေလွ်ာက္တဲ့ ဘာသာတြဲ ရမလား၊ မရဘူးလား ဘာမွန္းမသိဘူးေပါ့။

                         ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဦးခင္ေလးအိမ္မွာတည္းျဖစ္တယ္။  ဒီတုံးက ဦးခင္ေလးက မအူကုန္းမွာေနတာ။  သူ႕ မိသားစုကုိေတာ့ မေခၚရေသးဘူး။  မိသားစုကပခုကၠဴမွာဘဲရွိေသးတယ္။

                         အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျပည္လမ္းလိပ္ခုံး  ထဲမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕  သြားေတြ႕ ရတယ္။ဆရာ၊ ဆရာမေတြအမ်ားႀကီး
 စားပြဲတလုံး ခုံႏွစ္လုံးနဲ႕  လိပ္ခုံးအေဆာက္အဦထဲမွာထုိင္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြေလွ်ာက္တဲ့ ဘာသာတြဲေတြကုိစစ္ေပးေနရတာ။ ငါ့ အလွည့္ႀကေတာ့ တာ၀န္က်ဆရာနဲ႕  သြားေတြ႕  ရတယ္။  စာေမးပြဲေအာင္တုံးက သခ်ၤာနဲ႕  ေအာင္ျပီး ခုဘာလုိ႕  ဘုိင္အုိ ယူျခင္တာလဲ  ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေမးတယ္။  က်ေနာ္တုိ႕  ေက်ာင္းမွာ ဘုိင္အုိ မသင္လုိ႕  ပါဆရာလုိ႕  အမွန္အတုိင္းဘဲေျဖလုိက္ပါတယ္။  ဆရာက ေအး...ေအး...ဆုိျပီး လက္ခံတယ္လုိ႕  မွတ္ခ်က္ ေရးေပးလုိက္တယ္။  ဆရာ၊ဆရာမေတြလဲ  အာဏာနဲ႕  ခုိင္းလုိ႕  မလုပ္ျခင္ဘဲ ၀တ္ေႀကတန္းေႀကသာ  လုပ္ေနႀကတာကုိး  ဆုိတာ သေဘာေပါက္မိတယ္။

                               လက္ခံလုိက္ေတာ့  ေက်ာင္းလခသြင္း၊  ေက်ာင္းတက္ရျပီေပါ့။  ဦးခင္ေလးအိမ္နဲ႕  ေက်ာင္းနဲ႕  က  တျခားစီေလ။  ျပီးေတာ့ သူ႕  အိမ္ကေန ေက်ာင္းတက္ေနလုိ႕  လဲ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။  အေဆာင္ကိစၥ စုံစမ္းရျပန္တာေပါ့။   ဒီေတာ့  လာျပန္ျပီတမ်ိဳး။  အထက္
ျမန္မာျပည္က   ေအာင္တဲ့သူေတြကုိ  အေဆာင္မေပးဘူး။  ေအာက္ျမန္မာျပည္က  ေအာင္သူေတြသာအေဆာင္ေပးမယ္တဲ့။
  ေအာက္ျမန္မာျပည္က  ေက်ာင္းသားေတြေပးလုိ႕  ပုိမွ အထက္ျမန္မာျပည္က  ေအာင္သူေတြအတြက္ စဥ္းစားမယ္တဲ့။
   " ေတာက္ -  ႏုိင္တုံးလုပ္ထားႀကေပါ့ကြာ "  လုိ႕  ဘဲ စိတ္ထဲက ႀကဳံး၀ါးႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္၊ ဘာမွေတာ့ မေျပာသာဘူးေပါ့။  ဒါနဲ႕  လွည္းတန္း အျပင္ေဆာင္တခုမွာ အခန္းငွားရတယ္။

                           အျပင္ေဆာင္ကေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပါ့။  လူေတြျပြတ္သိပ္ျပီး  ျငိမ္သက္မွဳမရွိဘူး။ စိတ္မသက္မသာနဲ႕  ဘဲ
  ေန   ေနရင္း  အေဆာင္စာရင္း ထြက္တာေတြကုိ  ေက်ာင္းခ်ိန္အားတုိင္း  သြားသြား  ႀကည့္ရတယ္။  အေဆာင္ရုံးခန္းက ဟုိ သိပၸံ မဟာ ဌာနမွာ ၊ တုိ႕ ေက်ာင္းတက္ရတာက လိပ္ခုံးမွာ  ဆုိေတာ့ အေ၀းႀကီး။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာင္ ေျပာေနတယ္။  "  ေမာင္ႏွယ္  သြားႀကည့္မေနပါနဲ႕  ။  ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ "   တဲ့။

                            တပါတ္ေလာက္ေနေတာ့  အေဆာင္စာရင္း  ထြက္လာတယ္။  ပဲခူးေဆာင္မွာရတယ္တဲ့။  စိတ္ထဲ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။  ခုနက သူငယ္ခ်င္းကေတာ့  အဲဒီေတာ့ မွ  အေျပးအလႊားသြားေလွ်ာက္တယ္။  သူလည္း  ေနာက္ တပါတ္ေလာက္က်ေတာ့ ရပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ တုိ႕  လုိ ဗဟုိေဆာင္ မရေတာ့ဘူး။  တေကာင္းေဆာင္မွာရတယ္။

                            ကုိရဲက သထုံေဆာင္မွာရတယ္။  သထုံေဆာင္မွာက ပခုကၠဴသားေတြေပါတယ္။  ကုိညြန္႕  စံ၊ ကုိကက္စိန္( ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကက္စိန္-ျငိမ္း) ကုိႀကည္၀င္း ( ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ယခုကြယ္လြန္) ကုိေက်ာ္၀င္း (ျမိဳင္ သမ၀ါယမ) တုိ႕  ရွိေနတယ္။
  ျပီးပဲခူးေဆာင္။ ဒီမွာ  ငါ့အျပင္  ကုိသန္းထြန္း တေယာက္ဘဲ  ပခုကၠဴသားရွိတယ္။  ေနာက္ပင္းယေဆာင္။ ပခုကၠဴသားမရွိဘူး။
 ျပီးစစ္ကုိင္းေဆာင္။  ဒီမွာလည္း ပခုကၠဴသားမ်ားတယ္။ ဆရာ ဦးေက်ာ္ေအာင္က  အေဆာင္မွဴး။ ကုိရဲျမင့္ (ယခုကြယ္လြန္)
ကုိသက္တင္ (ဇမၺဳမ႑ိဳင္ ပုံႏွိပ္တုိက္) ကုိရဲထြတ္။ ျပီးေတာ့ အင္း၀ေဆာင္။ ဒီမွာေတာ့ ကုိဘုိနီတေယာက္ဘဲရွိတယ္။

                            ကဲ...ကဲ   ၀မ္းသာတုံးေလး  တတိယပုိင္းကုိခဏ  ရပ္လုိက္ရေအာင္ေနာ္။   ေနာက္   ေရးရမွာေတြ  အမ်ားႀကီး  က်န္ေသးတယ္။  ဆက္ေရးဘုိ႕  အားရွိေအာင္ ေျမွာက္ေပး  အဲေလ--ေယာင္လုိ႕   အားေပးႀကပါအုံး။ မွတ္ခ်က္ေပးႀကပါအုံး။

                        အားလုံးအဆင္ေျပႀကပါေစ။
                        ဒီသႀကၤန္မွာ တရားထူး တရားျမတ္မ်ားေတြ႕  ႀကပါေစ။
                        သုစံ
                        ဧျပီလ၊ ၆ရက္၊ ၂၀၁၃ခု