အမွတ္တရ ကေလးမ်ား (၃)
တြင္ ရွိေနျပီးလုပ္တတ္ႀကတာ ကေလးတုိင္းရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ အက်ိဳးဆက္ ေကာင္းတာလည္းရွိသလုိ၊ မေကာင္းတာလဲ ျဖစ္ေပၚ
လာႏိုင္ပါတယ္။ဒီအေႀကာင္းမေျပာခင္ ပထမ အိမ္အေႀကာင္းေျပာရေအာင္လား။
မီးေလာင္ျပီးေတာ့မွ ဒီတုိက္ကုိ စေဆာက္တာပါ။၂ထပ္တုိက္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာ အိပ္ခန္း ၃ခန္းဖြဲ႕စည္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခန္း၃ ခန္းရဲ႕ အေနာက္မွာမွအေပၚထပ္ကုိ တက္ဘုိ႕ ေလွခါးဖြဲ႕ ထားတာပါ။ ေလွခါးက အတက္ဆုိရင္ ဘယ္ဘက္က နံရံ ျဖစ္ျပီး၊ ညာဘက္က လက္ရမ္းတတ္ထားပါတယ္။လက္ရမ္းကုိခုိင္ေအာင္လုိ႕ လက္ရမ္းေအာက္မွာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြကုိ
အကြက္ေဖၚျပီး အေပၚက လက္ရမ္းကုိ ေထာက္ထားတာပါ။ ဒီပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြမွာ စက္၀ုိင္းျခမ္းေလးေတြနဲ႕ အကြက္ေဖၚထားတာဆုိေတာ့
ပ်ဥ္ခ်ပ္ ၂ခ်ပ္ဆက္ေနတဲ့ ေနရာက စက္၀ုိင္းေပါက္လုိ အေပါက္၀ုိင္းေလးေတြျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျမင္ျပီေနာ္။အင္း.... မျမင္ရင္လဲ သြားတာ
ႀကည့္လုိက္ပါေတာ့။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ ကေတာ့ တုိ႕ မရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ဘဘဦးေက်ာ္တင့္ ေျပာျပလုိ႕
သိခဲ့ရတာပါ။ တခါသားေတာ့ ကုိေက်ာ္ေစကတဲ့။ အဲဒီ လက္ရမ္းက အေပါက္၀ုိင္းကေန ေခါင္းသြင္းျပီအေနာက္ဘက္ အခန္းထဲကုိ ငုံ႕ ႀကည့္တယ္တဲ့။ကေလးဆုိေတာ့သူ႕ ေခါင္းက အသာေလး၀င္သြားတာေပါ့။ အဲ ျပႆနာက ဘယ္အခ်ိန္ႀကေတာ့ ျဖစ္သလဲ ဆုိေတာ့ သူ႕ ေခါင္းကုိ ျပန္ထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ ျပန္ထုတ္ေတာ့ မရဘူး။ နားရြက္ေတြနဲ႕ တစ္ေနေရာတဲ့။ ဒီေတာ့ ငုိမွာေပါ့ေလ။ ကေလးကုိး။ ဒီေတာ့ လူႀကီးေတြ လဲ ၀ုိင္းျပီးက်ိဳးစားထုတ္ေပမဲ့ ဘယ္လုိမွမရဘူးတဲ့။ ေတြးႀကည့္ႀကစမ္းပါ။ ေရွးဘုရင္ေတြလက္ထက္က ထိပ္တုံးခတ္ထားတဲ့
ပုံစံမ်ိဳးေနမွာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ လက္သမားဆရာေခ ၚ ျပီိး ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ လႊနဲ႕ တုိက္ျဖတ္ ေတာ့မွေခါင္းထြက္လာႏုိင္ေတာ့
တယ္တဲ့။ ကုိေက်ာ္ေစ။ မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတုံးက ခံစားခဲ့ရတာေလးေတြ အမွတ္ရရင္ မွတ္ခ်က္မွာေရးခဲ့ပါအုံး။ သိရတာေပါ့။
ကုိေက်ာ္ေစ ဒီအရြယ္ေလာက္ဘဲရွိအုံးမယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိေက်ာ္ေစရဲ႕ျဖည့္စြက္ ေရးသားခ်က္ကေလးကေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ႀကားရေအာင္လား ကုိေက်ာ္ေစ။
ကုိေအာင္ဘုန္း ကလည္းတမ်ိဳး။ သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဉာဏ္ကအားႀကီးေကာင္းတာ။
သူ ၄ႏွစ္သားေလာက္ဘဲရွိအုးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုံးက ေအာက္စက္လုိ႕ေခၚ တဲ့ တိတ္ေခြေခတ္ဘဲရွိေသးတာ။ သူတုိ႕ ၅လမ္းမွာ ေနတုံးကေပါ့။သူတုိ႕အိမ္ေရာက္လုိ႕ ဇတ္လမ္းႀကည့္ကျခင္ရင္ " ကဲ ကုိေအာင္ဘုန္း၊ ဘာဇတ္လမ္းႀကည့္ရေအာင္၊
ဖြင့္ပါအုံးကြ၊" ဆုိလုိက္ရင္ သူကဖြင့္ျပတတ္တယ္။ ဒီတုံးက သူက စာလဲ မဖတ္တတ္ေသးဘူး။တိတ္ေခြေတြကလည္း တီဗီကေနကူးထား
တာေတြဆုိေတာ့ အေပၚ မွာ ဓာတ္ပုံေတြဘာေတြ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွတ္ထားတယ္မသိဘူး။ ဖြင့္လုိက္ရင္ ဟုတ္လုိ႕။
ကဲ.....ကုိေအာင္ဘုန္း၊ ဘာ္လုိမွတ္ထားတာလဲ ဆုိတာ မွတ္မိရင္ေျပာပါအုံး။
ေနာက္တခုေျပာရအုံးမယ္။ တေန႕သားေပါ့။ သူတုိ႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘာလဲမသိဘူး။ မိတၱဴ
ကူးစရာရွိလုိ႕ မႏွင္းကုိ ငါလမ္းထိပ္မိတၱဴ သြားကူးလုိက္အုံးမယ္ဆုိေတာ့၊ ကုိေအာင္ဘုန္းက သူလဲလုိက္ခဲ့မယ္ဆုိျပီး လုိက္လာခဲ့တယ္။ မိတၱဴကူးျပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ " ဒီဆုိင္ ၀င္ႀကည့္ရေအာင္" ဆုိျပီးေနာက္တဆုိင္ကုိ ၀င္ဘုိ႕ေခၚတယ္။ " ေအး...ႀကည့္ေလ" ဆုိျပီး အဲဒီဆုိင္ထဲ၀င္ႀကတာေပါ့။ ဆုိင္ထဲေရာက္ေတာ့ အရုပ္တခုကုိ လက္ညိုး ထုိးျပျပီး အဲဒိအ၇ုပ္ ၀ယ္ေပးဆုိျပီးပူစာေတာ့တာပါဘဲ။
ေစ်းႏွဳန္းကုိႀကည့္လုိက္ေတာ့ က်ပ္ ၁၀၀ေက်ာ္တယ္။ လဘက္ရည္တခြက္မွ တမတ္၊ ျပား၃၀ေလာက္ေပးရတဲ့ေခတ္မွာ ၁၀၀ေက်ာ္ အရုပ္ဆုိေတာ့ ဘယ္၀ယ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
ေနအုံးကြ ပုိက္ဆံမပါေသးဘူး။အိမ္ျပန္ယူရေအာင္ ဆုိလဲ " ဟင္"ဆုိျပီး ဆုိင္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္
ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ခု၀ယ္ေပးဆုိျပီး မထေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိမွေခ်ာ့လုိ႕မရဘူး။ဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ခေလးေတြဖမ္းဖမ္းသြားတတ္လုိ႕
ခေလးေပ်ာက္တဲ့ သတင္းေတြကလဲ ျပန္႕ ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေစါင္းေစါင္းႀကည့္
သြားႀကတယ္။
ငါ့လဲ အေသးေလးတုိ႕မ်ား ေစ်းကျပန္လာတာ ေတြ႕ရမလား။တျခားအသိေတြ ေရာေတြ႕မ
လားနဲ႕ ၊ စိတ္ထဲက တေယာက္ယာက္ လာပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းေနေပမဲ့ ဘယ္သူမွမလာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူပူစာလုိ႕မရႏုိင္ေတာ့မွန္း သိသြားတယ္နဲ႕တူတယ္။ အဲဒီႀကမွ ျပန္မယ္ဆုိျပီး ထျပန္လာေတာ့တယ္။
ကုိေအာင္ဘုန္း....မွတ္မိေသးလား။
ကုိေအာင္ဘုန္း ဒီအရြယ္ေတာင္မရွိေသးဘူးထင္တယ္။
ေနာက္တေယာက္က ဘုမ အေႀကာင္းေျပာျခင္ေသးတယ္။သူ႕ ကုိ သူ႕ အေမက ရန္ကုန္မွာ
လာေမြးတာ။ ေမြးျပီးရက္ပုိင္းရွိေသးတယ္ ျပန္သြားလုိ႕ သူ႕ ကုိငယ္ငယ္ကအမွတ္ရစရာမေတြ႕ ရဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွျပန္ေတြ႕ရလဲ
ဆုိေတာ့ သူ႕ အေဖ ကုိတင့္လြင္ ဗုိက္ေရာဂါျဖစ္ျပီး ရန္ကုန္ျပန္ျပတဲ့ အခ်ိန္မွျပန္ေတြ႕ ရတာပါ။ သူ႕သတင္းေတြေတာ့ႀကားရပါတယ္
ေလ။ သူ႕အကုိက အရပ္ရွည္သေလာက္ သူကပုတုတုေလးျဖစ္ေနလုိ႕ သူ႕ဦးေလး ကုိေက်ာ္လြင္က ခ်စ္စႏုိးနဲ႕ ပုတုမ လုိ႕နံမည္ေပးထား
တယ္တဲ့။
ကုိတင့္လြင္ ဆရာ၀န္လာျပတဲ့ အခ်ိန္က ၅လမ္း မႏွင္းတုိ႕အိမ္ ကန္ထရုိက္တုိက္ေဆာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ သမီးႏြယ္မာကလည္း ၁၀တန္းေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တုိ ႕ ကလည္း ၇လမ္းမွာ ေရမလုံေလာက္တဲ့ ျပႆနာရွိေတာ့ မႏွင္း တုိ႕ ငွားေနတဲ့ ၁၀လမ္း အိမ္မွာ သြားေရခ်ိဳးရတယ္။ ၁၀လမ္း အိမ္က ေဆာက္ျပီးစ အခန္းမဖြဲ႕ ရေသးတာမုိ႕ ၂၅ေပအဖြင့္၊ ေရွ႕ေနာက္က ေပ၄၀ေပါ့။ ကုိတင့္လြင္တုိ႕ မိသားစုရဲ႕ ကုတင္က ဘယ္ဘက္နံရံ နားမွာ။မႏြယ္မာ ကုတင္က ညာဘက္နံရံမွာကပ္ရက္။ မီးဖုိက ႏြယ္မာ့ ကုတင္ရဲ႕
ေျခရင္းဘက္မွာ။
တေန႕သား တုိ႕ေရာက္ေနတုံး မႏြယ္မာက က်ဴရွင္က ျပန္လာတယ္။မႏွင္းက ညစာဟင္း
ခ်က္ေနတယ္။ အ၀င္းက အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ မီးဖုိနဲ႕ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိတဲ့ ထမင္းစားပြဲမွာထုိင္ေနတာေပါ့။ ႏြယ္မာက က်ဴရွင္က
ျပန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိပ္ခ်ျပီး ကုတင္ေပၚ တက္အိပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ မႏွင္းက ဟင္းခ်က္ေနရင္း သူ႕သမီးကုိ စာမႀကိဳးစားဘူး၊ အိပ္ဘဲေနတယ္၊ ၁၀တန္းမေအာင္ရင္ေတာ့ ညီး ဘဘ ကုိ ေျပာရမွာဘဲ၊ ဘာဘဲ၊ ညာဘဲနဲ႕ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာေပါ့။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ဘက္နံရံနားမွာ သူ႕ အေမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာထုိင္ေနတဲ့ ပုတုမက ျဗဳံးဆုိထေျပးလာျပီး မႏြယ္မာရဲ႕ ကုတင္ေျခရင္းကေန မႏြယ္မာကုိေခ်ာင္းႀကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ မီးဖုိဘက္လွဲ႕ ျပီး " ႏွင္းႏွင္း၊ ႏွင္းႏွင္း" နဲ႕ ေခၚလုိက္တယ္။
မႏွင္း ကလည္း သမီးအေပၚ စိတ္တုိေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ဟင္းကလည္းခ်က္ေနရတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ " ဘာတုံး"ဆုိျပီး အသံျပတ္နဲ႕
ျပန္ထူးလုိက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ပုတုမက ႏြယ္မာေအာင္ကုိ လက္ညိဳးထုိးျပီး " သူတကယ္အိပ္ျခင္လုိ႕ ေနမွာပါ" ဆုိျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီမွာတင္ မႏွင္း က ေဒါပြျပီး " အံမယ္၊ ညီးကလက္ေတာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္၊ ငါ့ကုိဆရာလာလုပ္တယ္ေပါ့ေလ" ဆုိျပီးခါးေထါက္
ရန္ေတြ႕ေတာ့တာဘဲ။ ပုတုမလဲ ျဗဳံးဆုိ သူ႕ အေမရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေျပးျပီး ပုေနေတာ့တာဘဲ။
သေဘာႀကလြန္းလုိ႕ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မွန္တယ္ထင္တာကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲလုိ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေသြးဘဲဟလုိ႕ ဒီကတည္းကသူ႕ အေပၚ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့စိတ္နဲ႕ ငါ့သမီးေလးလုိ႕
ခ်စ္ခင္မိေတာ့တယ္။
ကဲ....ကဲ....စာလည္းရွည္သြားျပီ။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ အလုပ္ရွဳတ္ေနမွာမုိ႕ သမီးေလးေရာ ဒီစာေတြဖတ္မိပါ့မလား။ ဖတ္မိတဲ့ သူေတြကလည္း ေရးသူ အားရွိေအာင္ မွတ္ခ်က္ကေလးေတြနဲ႕ အားေပးႀကပါအုံးေလ။
ေအာ္ ဘြေႏၱာ သီျခင္းေလးေတြ႕လုိ႕ လက္တုိ႕ ႕(၉) မွာ ထပ္တင္ေပးထားပါတယ္။
အားလုံး မဂၤလာပါ။
သုစံ
ဇူလုိင္လ၊ ၁၄ရက္၊ ၂၀၁၂ခု
